De Gids. Jaargang 104

[p. 111]

Gedichten

Een Oud Vers

Wat ik betreur te hebben niet bezeten
Is het geluk van menig burgerman:
De vrede van het huisgezin en van
De kinderen, die mee aan tafel eten.

En ik weet wel, dat in mijn arm gelegen
De liefste is bezwijmd van zaligheid,
Dat ik de stem ken van de eeuwigheid,
En van het hart, dat mijn hart is genegen.

Maar dit is alles niets, al deze dingen,
Gezegend, en te min; 't is eens niet meer;
Men hoort de vogels in de boomen zingen,
De jaren gaan, de winter keert steeds weer,
De sterren staan. Ik heb niet goed gekozen.
Wat doet een bedelaar met roode rozen?

[p. 112]

Nachtlied

Slaap, die zoo goed waart als een zuster,
Hoe wordt een oud hart ongeruster,
Naar mate 't minder van u kent
En meer van 't slapeloos firmament,

En echter toch, hoe ook bejegend
Een licht kent, dat de oogen zegent,
Wel korter, maar met dieper rust,
En droomen van een stiller kust.

De jeugd slaapt vast, de ouden minder,
Maar dichter bij die kust van ginder.
Is het dat men steeds langer waakt,
Wanneer men meer de kust genaakt?

De liefde is eerst een veilig kussen,
Dan mengen zich daar distels tusschen.
De nacht is eerst een zalig huis,
Dan schijnt het nachtlicht op een kruis.

[p. 113]

Drie Brieven

I.

Ik kwam in een bosch zòò groen,
En het gras werd er zoo licht,
En het licht was er zoo stil,
Dat ik dacht is dit op aarde?
En ik vluchtte in een boom.
Daar sprak een vogel mij aan
En zeide gij zijt gestorven
Daarom kunt ge mij verstaan.

Wat die vogel verder zei
Dat mag ik u niet zeggen.
Het gras is groener dan thuis
En ik heb nog ver te gaan.

[p. 114]

 

II.

 

 

 

Ik adem andere lucht,

 

Ik kan niet zeggen hoe zuiver,

 

Het is of men appels eet

 

En water drinkt dat is licht.

 

Ik hoop u terug te zien,

 

Maar gij moogt daar niet op hopen,

 

Wij wonen hier zoo zeer hoog,

 

En gij in diepte benêe.

 

 

 

Ik heb een engel gezien,

 

Hij was als een adelaar.

 

Hij vloog onder mij voorbij,

 

Ik weet niet waarheen hij ging.

[p. 115]

 

III.

 

 

 

Nu zult ge mij niet meer zien,

 

Er is tegen mij gezegd

 

Dat een doode niet omzien mag,

 

Zoo hoog uit den sterrennacht.

 

En wat ik hier hoor is waar

 

Zoodat ik gehoorzaam ben;

 

Ook gij zijt hier al bekend

 

En uw bed staat voor u klaar.

 

 

 

Denk niet te veel meer aan mij,

 

Ik weet hoe de wereld is,

 

Leef voortaan maar zonder mij,

 

Nu ge weet hoe het hier is.

J.W.F. Werumeus Buning