De Gids. Jaargang 101

[p. 32]

Flonkrende Venus

Flonkrende Venus, nu de maan begint
zijn hopelooze reis door 't firmament,
ten val zijn vonkelende paarden ment,
nu weet ik wat wie op u koers houdt wint:

ik heb haar lijf gewonnen en erkend,
dat ik een andre zachtheid had bemind,
zij heeft zich altijd van mij afgewend
zooals een roos zich afwendt van den wind.

De nachtwind om mijn hart streek langs haar heen,
dan gaan de bloemen dicht en zijn alleen -
o Venus, flonkrend als een vonk der zon,

zoo eenzaam als Uw zeeman leeft er geen,
maar 'k wilde dat ik zóo alleen zijn kon,
ik die mijn koers verloor en háar niet won.

Eric van der Steen