De Gids. Jaargang 101

[p. 144]

Verzen

We kunnen niets verzinnen: in de schijn
der maan lopen we gauw verloren.
Het meisje zwijgt. Haar woorden zijn te klein
om deze koele stilte te verstoren.

We luisteren naar 't ruisen van het koren
en naar de nachtegaal die ergens zingt.
Het glanzend water lokt u tot versmoren:
echter geen nood, daar is geen tijd die dringt.

We lopen arm in arm. Het gras is nat
en koud om nògmaals in te slapen;
ze glimlacht even nu ik haar bezat
en neuriet stil. Haar hand strijkt langs mijn slapen.

[p. 145]

De verliefde Dichter

 

voor R. Minne

 

Hij zegt dat zij het doel is van zijn leven

 

en kust haar trouw voor eeuwig aan haar mond.

 

Wanneer eenmaal de zegen is gegeven

 

trekt hij naar buiten, liefst nog met zijn hond.

 

 

 

En zit hij dubbend in 't café te midden

 

der blijde kameraden met zijn pijp,

 

dan weet hij enkel triestig 't hoofd te schudden

 

om elke vrouw, zijn hart is overrijp

 

 

 

van liefden die hij nimmer heeft beleden;

 

misschien omdat de nachten zonder maan

 

hem nooit konden bekoren. Zijn gebeden

 

zegt hij vergeefs onder het huiswaarts gaan.

 

 

 

Frans Buyle