De Gids. Jaargang 100

[p. 192]

Gedichten

Ik heb den ganschen dag het woud doorzocht
Naar kruiden om hen op de wond te leggen
Die dieren met hun tanden scherp als eggen
Mij beten in de bloote schouderbocht,
Toen ik vertwijfeld om den toegang vocht
Naar het kasteel tusschen de rozenheggen
En ik de tooverspreuk niet meer kon zeggen
Waardoor ik hen te dooden had vermocht.

Ik zocht vergeefs. Wel kwam mij drie maal tegen
De jonge heks, groenoogig. Toen de wegen
Donkerden, volgde ik haar in 't varenkruid.

De dierenwonden zijn reeds lang genezen.
Maar altijd blijven branden op mijn huid
De kussen van het bijna-menschelijk wezen.

[p. 193]

Al luisterend naar het tweegesprek der bronnen

 

De wilde dieren die wij overwonnen

 

Liggen lang-uitgestrekt op 't weeke mos.

 

Ik maak mijn gordel, gij uw haren los,

 

Al luistrend naar het tweegesprek der bronnen.

 

 

 

Reeds lang is de avondschaduwing begonnen

 

Maar langzaam eerst verkoelt zich onze blos.

 

Alleenheerschers nu van het wijde bosch

 

Geven wij aan zijn stilten ons gewonnen.

 

 

 

En elk geeft zich aan de eigen mijmring over

 

Bij de avondster die inschijnt door het loover

 

Als éens door 't venster van uw vaders slot.

 

 

 

Des nachts verandert zeldzaam zich ons lot:

 

In elken stap die ritselt hoort ge een roover

 

En elk gezicht heeft de oogen van een God.

 

 

 

J.J. van Geuns