De Gids. Jaargang 96

[p. 137]

De lawine

Eindeloos blauw welfde over eindloos wit,
Twee onweerstaanbare, volstrekte kleuren,
Zuiver en sterk als weinig meer op aard,
Waar bijna alles lang vertroebeld is.
Daar brak het stralen van de winterzon
Op sneeuw en ijs in schitterende schilfers
Versplinterd uiteen als helle neerslag
En stuifzand van vergruizelde juweelen.
En langs dat onafzienbaar, langzaam hellend,
Van zonlicht diep doorwemelde plateau
Bewogen recht en regelmatig twee figuren
Als schaduwen in het geweldig wit
En schenen in de verte groote vogels,
Die voor een oogwenk daar slechts neergestreken
De vleugels onverwachts weer oopnen konden,
Steil voorwaarts stortend naar dat stralend blauw.
En zeker kon men hen voor vogels houden,
Nu er - misschien was het gezichtsbedrog,
Maar zoo bedriegelijk dan en scherp waarneembaar,
Dat men niet wist wat er bewoog, de sneeuw of zij -
Nu er iets als een trilling kwam gestreken
Vlak langs hen heen, en opwaarts scheen te vleugelen.
Doch zelve ondervonden zij het anders:
Eerst een vreemdsoortig schuiven aan hun voet,
Het was alsof er iets begon te sluipen,
En sissend als een slang schoot de lawine
Verraderlijk snel op hen af -.
Vervolgens joeg een felle, witte hoos,
Veel dichter dan de zandstorm der Sahara,
In wervelende, vlijmend scherpe vlagen

[p. 138]

 

Snijdend over hun hoofd en om hen heen

 

En sloeg hen neer, snoerde hun adem toe

 

En sleurde hen dan dieper naar beneden,

 

De ondoordringbre, witte duisternis

 

In dier verstikkend doffe, doove branding,

 

Waarin hun lijven wentelend weggedompeld

 

Zich wroetten en hun doodsschreeuw werd gesmoord.

 

Maar in den middag was er niets veranderd

 

Dan dat de zon in westelijker stand

 

Uit andre schuinte op de helling daalde,

 

En uit het dal gezien een donkre zwerm

 

Daar rustloos heen en weer ging - zij die speurend

 

Behoedzaam tastten naar de doodsche plek

 

Waar diep bedolven en wellicht nog warm

 

Hun smalle lijven lagen ingebed;

 

En dat het eindloos blauw zich ditmaal welfde

 

Over het kaal, gehavend sneeuwcadaver

 

Der helling als een rauwe open wond.

 

 

 

Anthonie Donker