De Gids. Jaargang 95

[p. 331]

Gedichten

Hij is voortaan alleen nog maar tuinier,
Vergat voorgoed de straten en de steden
En hij verzorgt, verlost van zijn verleden,
De teere phlox, de stralende anjelier.

Hij woont zoo ver, wie achterhaalt hem hier?
Het kleine dorp ligt rustig daar beneden....
Zijn leven heeft voortaan geen andre reden,
Dan de berusting van het vreedzaam dier.

Maar soms in vroegen nacht, wanneer de maan
Oranjekleurig bloeit aan de bewaasde kimmen,
Voelt hij zijn hart heel even sneller slaan,

Als hij ziet rijzen in opalen gloor
Al de gedaanten uit het rijk der schimmen
Die hij bemind heeft en voorgoed verloor.

[p. 332]

Gescheiden

 

Den zomernacht die hen zoo diep ontroert

 

Zal hij wellicht, zij nimmermeer vergeten;

 

Hij was als zij: verwonderd en vervoerd,

 

Zij niet als hij: gepijnigd en verbeten.

 

 

 

Een streelende arm die om een hals zich snoert

 

Is wel een band, maar niet voor het geweten:

 

Zij kunnen zalig zijn, van de aarde ontvoerd,

 

En verder nooit iets van elkander weten.

 

 

 

Maar eenmaal komt een zomernacht als deze,

 

Dat ze in een ster of in een vogelkreet

 

Het uur herkennen dat geheel hun wezen

 

 

 

Deed rillen van een bovenaardsch genot,

 

Om te verkeeren in 't onzegbaar leed

 

Der eenzaamheid. Dan zijn zij rijp voor God.

 

 

 

Jan van Nijlen