De Gids. Jaargang 93

[p. 173]

Verzen.

Langzaam klimt de maan achter kleine daken:
Een dag die stiller is dan dagen zijn
Giet zich koel aan mijn oogen uit, een schijn
Van in verstorven rust glashelder waken.

Het is een onverwacht verplaatst geraken
In een bestaan dat er nog niet kan zijn,
Of reeds voorbij; ik ken het niet als mijn
Gebied; het zal mij tot een vreemde maken.

En ik geloof niet meer wat, nog zooeven,
Achter mij werklijk bleef. Een streng licht vult
Strak, bleekblauw, met vernieuwing onze dreven.
Al het vroegere wordt erdoor onthuld:

Dat het vergoed wordt en wordt opgeheven,
Verijdeld, weggevaagd tot ander leven.

[p. 174]

Uitgeleide.

 

Ik denk aan u.

 

Waar bleef mijn weerstand? argeloos gevoegd

 

Binnen de grenzen nu

 

Van een verminderd ondervinden.

 

Uit het gesproken woord keer weer!

 

Beklemmend in de

 

Steedlijke vroegt

 

Luid schennend schalt door ochtendlijk verkeer

 

Wat niet meer fluistren kan met een geheim verweer:

 

Glanzende en wonderlijke en nauw verstane

 

Prevelen van weleer.

 

 

 

Eens gingen mijne wegen

 

Door deze zelfde stad (en ik was jong)

 

Uw wachten tegen

 

In eendre banen.

 

Maar tot dit laat cortège werd ik thans genood

 

Dat mij kwam halen:

 

Van 's morgens dwalen

 

Totdat fel dansrumoer deze angst wegzong

 

In de taverne waar de nacht

 

Me eenlijk te vinden placht -

 

En gij zijt dood.

Victor E. van Vriesland.