De Gids. Jaargang 93

[p. 55]

Sonnetten.

Van uit den spiegel van het donker nat
heb ik mijn klaterenden straal geheven,
ik hunker naar de kleuren die het leven
in 't wisselspel van mijn kristallen spat,

mijn voeten zijn van wier en dras omgeven,
van schuif'lend kruipsel, aal en waterpad,
maar waar mijn kruin den blauwen hemel vat
zie 'k bruisend uit op zon-vergulde dreven.

Toch stort ik weder gorg'lend naar den vloed,
duik onder, rijs weer op in licht en gloed
en, tuim'lend, blijf ik aan den top behooren,

tot eindelijk, de moe-geleefde dag
mijn zilvren pijl knot met zijn wreed gezag
en 'k in den stillen vijver ben verloren....

[p. 56]

De Toren.

 

Waar eeuwen stierven bleef de toren recht

 

met zijn omspoelden buik en kartel-tinnen,

 

hij is een drinkebroer wiens heete zinnen

 

zich vieren in krakeel en zwaardgevecht,

 

 

 

en hoe 't gemeene volk den kost moet winnen

 

deert noch den ridder, noch zijn wapenknecht,

 

een overschuimde kruik, een blonde vlecht

 

en schaam'le spelers die een lied beginnen....

 

 

 

Nu glanst een zwarte vleugel in den toren,

 

de doode wachters, blank-geharnast, hooren

 

't verliefde spel der jonge, blonde vrouw,

 

 

 

zij luistren, roerloos, met gebogen hoofden

 

en wat de droomen van hun jeugd beloofden

 

herleeft, als bloemen in den morgendauw....

[p. 57]

Tine.

 

Ik heb uw kussen en hun overmoed

 

met mijn onnoozel herte niet verstaan,

 

het was mij deugd reeds aan uw zij te gaan,

 

dweepziek, in velden onder avondgloed....

 

 

 

O, vrouw, o, teederheid, o, droeve waan,

 

wat was het leven mild, de wereld goed!....

 

Zwijg, drieste stem van het onstuimig bloed,

 

ik bad een droom, een aardeloosheid aan....

 

 

 

Tine, gij waart al vrouw en ik nog kind,

 

maar 'k heb uw blonde wezen zóó bemind

 

dat ik mijn jeugd niet zonder U kan denken,

 

 

 

en, ouder in den eindeloozen strijd,

 

zie ik Uw hand mij naar dien zuivren tijd

 

als naar verloren paradijzen wenken....

François Pauwels.