De Gids. Jaargang 93

[p. 42]

De slaapwandelaar.

Dien nacht eerst ving zijn leven aan,
nadat hij van den heeten deken
zich driftig woelend had ontdaan,
en zonder omzien, zonder spreken
met lichten tred is heengegaan -

En geen der oud vertrouwde dingen
herkende hij meer op zijn weg,
want uit het land der stervelingen
was hij voortvluchtig en op weg,
er waren geen herinneringen,
zijn droomen wezen hem den weg.

Het kraken van de donk're treden
onder zijn voet hoorde hij niet,
zijn schaduw op den muur beneden
rees lang en zwart, hij zag het niet,
al wat er omging in het heden
is ver en zonder hem geschied.

Het was alsof hij voor de helft
zijn ziel en lichaam had verloren,
of hij een schaduw van zichzelf
was, in een ijler licht geboren,
en zwevend werd hij, als een elf
zoo zwaarteloos en uitverkoren.

En bij de tuindeur stond hij stil,
hij hield den sleutel in zijn hand,

[p. 43]

 

het slot ging over op zijn wil,

 

het voerde naar een ander land,

 

de holle nacht was wijd en kil,

 

huiverend stond hij aan den rand.

 

 

 

Hij was het dwalen van zijn oogen,

 

hij was het tastende gebaar

 

der witte handen, die bewogen

 

zonder te weten hoe en waar,

 

vlinderend voor hem uitgevlogen

 

naar een verlokkend schoon gevaar.

 

 

 

En in den tuin waar hij voor jaren

 

een kind bij bloemen was geweest,

 

begon nu het waanzinnig waren,

 

zoo eenzaam was dat en verweesd,

 

hij dwaalde, dwaalde in zijn staren,

 

maar glimlachend en onbevreesd.

 

 

 

Er zwiepten takken voor zijn oogen,

 

de nacht ging waaiend door zijn haar,

 

hij dwaalde stil en opgetogen

 

de paden langs, waar hier en daar

 

seringen in den wind bewogen,

 

hij strekte er de handen naar.

 

 

 

Toen is hij plotseling gekomen

 

waar glanzend water spiegelde,

 

een vijver waar als witte droomen

 

de lelies zacht in wiegelden,

 

het was of hij was teruggekomen

 

waar al zijn jeugd weerspiegelde.

 

 

 

Aandachtig boog hij zich erover,

 

snel joeg het diep bedwelmde hart,

 

de wind ging door het hooge loover,

 

een vreemd gedruisch groot en verward,

 

en daarna stortte hij voorover,

 

boven hem sloot het water, zwart.

[p. 44]

 

Het groote suizen is begonnen,

 

het donker gonzen in zijn ooren,

 

bloemen zag hij, sterren en zonnen,

 

lachen en juub'len was te hooren

 

maar verderweg, en overwonnen

 

daalde hij, daalde hij verloren.

 

 

 

Doch uit het water opgedrongen

 

kwam hij weer boven naar het leven,

 

zijn slapend hart is opgesprongen

 

en zwak heeft hij geroepen even,

 

maar dan werd er opnieuw gezongen

 

en is hij dieper weggedreven -

 

 

 

En het werd stil. Maar weinig later

 

gingen er stemmen langs het water;

 

het openschuiven van een raam,

 

en dan, herhaaldelijk, zijn naam....

 

 

 

Anthonie Donker.