De Gids. Jaargang 91

[p. 231]

Het simpele kind.

Wij schoven haar in 't lommer van

de hooge sterke linde.

De wind die alle leven streelt

kwam vriendlijk haar omwinden,

Haar oogen zagen troebel groot

ons aan gelijk een blinde.

Een vogel zong den hemel in

De witte bloesem rilde.

Haar handjes zwenkten mat en wit,

onwetend wat zij wilden.

Of lagen roerloos-open of

ze teederheden tilden.

Dan viel haar hoofdje zijwaarts af

of zonk diep achterover.

Soms zag ik langs haar jong gezicht

een glimlach, scheef en poover.

Haar wezen was, als op haar mond

bewoog, het zwervend loover.

Het plankje als een speelgoedpop,

het eenigst wat zij kende,

gleed door haar vingers zinneloos

in dwars en schichtig wenden.

Het zieke haar hing glanzend los

als kroon op haar ellende.

[p. 232]

 

Vaak zat ik in den ouden tuin

 

geleund aan de warande -

 

En zag het licht als vlinders gaan

 

en spelen langs haar handen

 

En hoe het leven wisslend zich

 

in haar verloor en spande.

 

 

 

Een zwerm van witte duiven viel

 

rond haar als lieve woorden.

 

De bloemen stonden recht omhoog

 

en bloeiden aan de boorden.

 

En zij was schommlend tusschen dood

 

en liefde die niet hoorde.

 

 

 

Martien Beversluis.