De Gids. Jaargang 89

[p. 338]

Voor mijn moeder.

Alleen te zijn in deze schemering
Saam met den doode, wiens gelaat zoo klaar
En hoog en rustig is binnen den kring
Der zilvren vlokjes van het schaarsche haar;

Met de gezonken oogen, waar uit ging
Het licht; de koude handen, wier gebaar
Voorgoed verstilde - O te staan, gering
En poover voor de zwart-gedoekte baar,

En dan niets meer, niets meer te doen vermogen
Dan één naam, fluistrend, weer en weer te zeggen
En - teederst leven, dat snel henen drijft -

Wat stille bloemen, blanke en ingetogen
Paarse, rondom het witte hoofd te leggen,
Dat vreemd en ver en onaantastbaar blijft...

P. Otten.