De Gids. Jaargang 89

[p. 171]

Oude verzen.

Sonnet.

Teeken den hemel in het zand der zee
en ga, en droom; want bij uw wederkeeren
zullen de golven u hun wijsheid leeren
ruischende over 't beeld van uwen vrêe.

Alle de woorden, wijze en geheime
en de paleizen en de pyramiden
en vorsten die daarvoor hun volk verrieden
en volkeren, en dichters, en hun rijmen,

Al deze zijn geweest en zij bezaten
de spiegeling der hooge hemelen
zij zijn gegaan; zij hebben mets gelaten.

Teeken den hemel in het zand der zee
en droom van hun vergetene gelaten
en droom, en wees gelukkig met uw vrêe.

1917

[p. 172]

De Vlam

Een ranke vlam, een stil dun vuur,
zweeft tusschen mij en de natuur
den brandend helderen hemel in,
daar vliegen donkere vlinders in.

Ik ben dit blinde sterven moe,
ik sluit het dunne venster toe,
ik ga en slaap; te middernacht
is 't open in den wind gebracht.

De kaarsvlam trilt, als in 't begin
vliegen er donkere vlinders in,
een huivering, een oogopslag,
ik zie wat mij verteeren mag.

Een oogopslag van de beminde
deed mij den diepen hemel vinden;
helaas, de open hemelen
zijn vlam en brandend wemelen.

Mij ziet uit die beminde oogen
een stiller, dieper wezen aan,
een vlam waartoe de ziel moet gaan,
verlies is ieder ander pogen.

Het lichaam sliep in oud bestaan;
o ingeschapen wreed vermogen
der ziel om van ons heen te gaan.

1917

[p. 173]

Het Antwoord.

Hare oogen waren dicht, haar mond gesloten.
Er was geen woord meer, en haar wit gezicht
was vreemd en zielloos naar hem opgericht.
Hij liet haar los, nu alles scheen verstooten.
En met één hand steun zoekende op zijn borst
duwde zij hem terug, schreed achteruit;
haar lippen openden, maar geen geluid
kwam af, alsof het hart niet spreken dorst.

Hare oogleên trilden en haar blik ging open,
zij zag hem en schreed nogmaals verder heen.
Hij dacht alleen: ‘zij spreekt niet, zij spreekt niet’
voelde zijn handen hangen naar beneên
en scherpe tranen in zijn oogen loopen
en toen zeide ook de stem: ‘Ik weet het met’.

1920

J.W.F. Werumeus Buning