De Gids. Jaargang 88

[p. 337]

Ontvreemde dag.

Hoe kwam hierheen verzeild
Uit nacht van stilte en niet
Leven van nu en hier?
Pijn van gekwelde dier?
Onrust van lach en verdriet?

Als fijne rook verijlt
En bloesem verwaait op wind,
Verbleekt en vertrilt en vergaat
Wat dagelijksch weten laat
Over van wonder en kind.

Alleen en eenig verwijlt
Besef van verdwaald te zijn:
Achter het denken om
Treuzelt het bang en stom,
Dof en hardnekkig en klein.

Van waar deze felle jacht,
Vreemd aan de rust die blijft
Rondom het wilde lot?
Hoe kwam verdwaalde God
Tot ons leven ingelijfd?

[p. 338]

 

Dit heeft het wel gebracht:

 

Oud vermoeden groeit en pal

 

Staat zekerheid dieper dan dood.

 

Wat stuwt dan nog dwaas dit groot

 

Dwars damp-blauw water zijn val?

 

 

 

Onwezenlijk onverwacht

 

Afgestort van zijn bron

 

Ontkernd viel Zijn als een vraag,

 

Zwevend, wenkend: dat vandaag

 

Is een vonk tusschen zon en zon;

 

 

 

Is een afglimp voorgoed voorbij

 

Van toekomst; hij keert niet weer;

 

Nooit zelf, nooit wezend, nooit ik,

 

Nooit eigenlijk -: Oogenblik

 

Van onder tijds wimper neer.

 

 

 

Tijd! weef er uw web met zij -

 

Het is toch maar een vod van rag...

 

Toen donker oerlicht uiteen

 

Brak tot seizoen en geween

 

Kwam hier en nu deze dag.

Mei 1923.

Victor E. van Vriesland.