De Gids. Jaargang 88

[p. 77]

Twee verzen.

Nadat de handen, strak belijnd, ivoren,
op 't stille hart voor altijd rusten gingen,
werd een weemoedige zachtheid geboren
in 't wezen van vele vertrouwde dingen,
die eenzaam schenen nu en als verloren.
Zwijgen, eerbiedigheid en schroom omhingen
met hunnen sluier al het toebehooren,
dat het gevloden leven placht te omringen.

Toen werden deze dingen tot kleinooden,
doorlicht van schoone 'erinring aan den doode.
Troost ontstraalt aan hun stille aanwezigheid.

Zoo ziet ze ons hart, door zachten glans omgeven,
en een aandachtig schouwen doet doorleven
somwijlen, droom van onverganklijkheid.

[p. 78]

Weemoed.

 

Als aan de zeeharpen de golven slaan

 

haar greep en zangen wegbreken in klachten,

 

dan moeten wel al de eenzame gedachten

 

ter zee uitgaan,

 

die dolen door des harten schemerstraten,

 

en zij, o zij vooral, voor wie gedolven

 

een diep graf werd in lang voorbije tijd.

 

 

 

Òp rijzen zij uit hart's vergetelheid

 

en wenden tot de zee stille gelaten

 

en wiegen zich op 't weenend lied der golven.

 

 

 

En laten leeg het hart en àl-verlaten.

 

 

 

Elize van Kaathoven.