De Gids. Jaargang 87

[p. 210]

O droef herdenken .......

O droef herdenken:
dat wij eens ademden de zuivre lucht
en stilte' en ijle stemmen en een zucht
der zaligen die in de lente traden,
een droom van licht en slepende gewaden
en een diep donker in hun aangezicht ...

En in een zomer bogen we ons hoofd
omdat het bloosd' om al heil ons beloofd
en, over ons in gouden pracht ontbonden,
een overdaad die wij niet stelpen konden,
een helle schijn op duisterder gelaat...

Toen werd het herfst en werden wij gehuld
in een stil stralen, armoe en geduld,
waaronder wij de bittre weelde droegen
van bloed en wond' en het verholen wroegen
dat het hart in zijn eenzaamheid doorstond...

Slechts droom en dood bleven der armoe trouw
die om ons dreven hun al-witte rouw
van strakken stroom en sneeuwbevrachte wegen
en heg en tak waarop de bloesems wegen
in welk' een lente stralender ontstak...

[p. 211]

 

O droevig denken

 

aan dezer keerende getijden tocht,

 

begin dat zich eens te voleinden zocht

 

en eind', intwelk het heimwee wordt herboren

 

te treden in de uitgewischte sporen,

 

den eersten gang, van ouderdoms begin...

1923.

Johan Huijts.