De Gids. Jaargang 86

[p. 216]

Verzen.

Ik wil nu zingen van die zomerdagen
Dat na een lange zwoelte opeens de wind
Door het geboomte gaat in vreemde vlagen,
Een loome regen weifelend begint...

Het zijn de dagen dat in oude steden
Het leven zijnen zin verloren heeft
En weer zijn plaats inruimt voor het verleden,
Dat immers overal nog heimlijk leeft...

Het zijn de dagen dat de kindren droomen
Wijl werk hun doelloos schijnt en spelen dom,
Maar dat de grijsaard luistert naar de boomen
En droomt zich in zijn kindertijd weerom...

[p. 217]

Koning Etzel.

 

Koning Etzel door de bergen reed.

 

Hij was van zijn leger afgezworven.

 

Uren ver scheen alles uitgestorven:

 

Hoorde hij geen horenschal, geen kreet...

 

 

 

Had zich in het ruischen van een boom

 

Alle leven nu verstild op aarde?

 

Wat daarbuiten lag scheen zonder waarde

 

En zijn koningschap was maar een droom ...

 

 

 

Uren ver zijn groote leger toog

 

In een vreemd verlangen naar het Westen:

 

Weg van overwinning, die ten leste

 

Toch ten ondergang zich boog...

 

 

 

Avondregen liet op zijn oud kleed,

 

Grijs bestoven - d' eerste droppels achter...

 

Zijn gedachten wentelden zich zachter...

 

Koning Etzel door de bergen reed...

[p. 218]

Een Schilderij.

 

't Was een gezicht in een oud-Duitsche stad:

 

De hooge huizen met barokke kroonlijst

 

Beschaduwden het diepe binnenplein,

 

Waar, op een stoep, een moede wachter zat.

 

 

 

Zijn hellebaard stond naast hem - maar hij sliep

 

De sterren waren zichtbaar in den hemel.

 

Het zou gansch stil zijn, als het bronnewater

 

Niet ruischend in het ronde bekken liep...

 

 

 

Wat denken sterren wel en bronnelied

 

Van dezen slaper - die zijn plicht verzaakte?

 

En toch: de nacht zou niet zoo schoon geweest zijn

 

Wanneer een stap der menschen ernst verried ...

J.J. van Geuns.