De Gids. Jaargang 84

[p. 402]

Sneeuw.

Het valt in vlosse vlokken
en vlindert voor de ruit,
het danst en draait en dartelt
en lacht ons luidloos uit.

Het stoeit en stuift en stribbelt,
verblindend en verblind,
zoo licht als vogelveertjes
in 't woelen van den wind.

Het fladdert en het flappert,
het huppelt en het hinkt,
het draaft en dolt en duikelt,
het buitelt, en het blinkt

als zilverwitte watjes,
in vroolijk vrije vlucht
gewaaierd en gewapperd
uit de fluweelen lucht.

Het lijkt een lustig feestje,
dat heel den uchtend duurt,
of alle kindren juichend
de straat zijn opgestuurd.

En wat is moe gedwarreld,
dat schommelt loom omlaag
en legt om alle dingen
een dichten donzen kraag.

[p. 403]

 

De uitgeschudde boomen,

 

eerst zwartig naakt en kaal,

 

verdwijnen achter waaiers

 

van zuivre zilverpraal.

 

 

 

En 't dekt de hooge daken

 

en iedre vensterbank,

 

het vloert de lichte straten

 

met kleeden, dik en blank.

 

 

 

Daar schuiven menschjes, wagens -

 

maar niemand, die hen hoort:

 

in weeke witte watten

 

wordt elk geluid gesmoord.

 

 

 

En 't valt in vlosse vlokken,

 

en 't vlindert voor de ruit,

 

en vlakt de vale waereld

 

met witte vegen uit.

 

 

 

Herman Lysen.