De Gids. Jaargang 83

[p. 189]

Verzen.

Het knabbelend-koele der rimpeling

Trekt in de bloemenwei

Waar mijn voeten staan.

Opzij, langs een windfrissche wetering,

Treden in stijve rij

Wilgenstompen aan.

Een meeuw zoekt met vleugelenwiegend lijf

Boven het glinsterriet

Aan den overkant.

Het vonkt in een koperen klokkeschijf

Over het boomgebied

Ver in 't achterland.

De drassige, nergens geheven grond

Rust met een stille zucht

Van vergetenheid.

Benijdend den krachtigen klaarte-bond:

Water en zonnelucht

Zijn zoo diep en wijd!

[p. 190]

In den mist.

 

Het mist de kille kaden langs,

 

Het mist de grijze straten toe.

 

Het mist iets bangs,

 

Ik weet niet hoe

 

Het verderop de wereld gaat,

 

Of zij wel veilig òm mij staat

 

Óf mij verlaat.

 

 

 

En naast mij gaat een fluisterstem: -

 

‘Die mist stelt ook joùw leven voor!’

 

Ik spot met hem,

 

Maar hij gaat door: -

 

‘Je treedt àl tastend... hoe weet jij

 

Wat voor je uit ligt en opzij,

 

Dan heel dichtbij?’

 

 

 

Er ìs een breede, blauwe stroom,

 

Een huis met jolig steenfestoen,

 

Een ranke boom,

 

Een glooiing groen!

 

Ze zìjn in mijn herinnerings-schrijn

 

En zullen in het daglicht rein

 

Er wèder zijn!

 

 

 

De schoonheid van het eeuwig recht,

 

Wij dragen haar van vroeger mee.

 

Z'is eens gezegd...

 

En óver 't wee

 

Waait zij ons uit de toekomst aan!

 

Ik zie een verre, klare baan

 

Wijd opengaan!

[p. 191]

Gewond.

 

Ik werd van 't tellen opgestoord.

 

Ik had iets heel gemeens gehoord:

 

Alwéér-een niet vertrouwen!

 

 

 

Ik gleed weer op getallen-baan,

 

Maar 't leelijke bleef vóór mij staan

 

En 'k mocht het niet verdouwen!

 

 

 

Of cijfers al rechtvaardig zijn,

 

Hun hard-bevroren glans doet pijn.

 

Hun onontroerbaar grijnzen

 

 

 

Heeft mij dien heelen dag gedrukt.

 

Tot d'avond was 't mij niet gelukt

 

Mij rustig rein te peinzen.

 

 

 

De bolle wind in 't donker land,

 

Een schuitje aan den wallekant,

 

De nachtklap van het water,

 

 

 

Met honger aan den lichten disch,

 

Waar veel en jong te praten is,

 

De straat weer op, wat later:

 

 

 

De moede leden rap van gang,

 

Het doel van ieder dag-verlang:

 

Mijn meisje blij gevonden,...

 

 

 

Een uurtje, dat ons samen leidt

 

Door beter, klaarder waarlijkheid...

 

De wond is làng verbonden!

S. Pinkhof.