De Gids. Jaargang 82

[p. 225]

Narcissus.

Echo:

Wie komt en breekt de stilte der spelonk,
En dwingt tot spreken wie het spreken haat,
De stem van Echo, die zoo vroolijk klonk,
Doch 't klagen nu ook liet, daar klacht niet baat?

De Morgenster:

Mijn zuster, 't is de blonde morgenster,
Wier sleutel van smaragd en zacht geweld
Den nacht verrast; gij hoort hoe blij van ver
De dag al hinnikt en zijn draf versnelt?

Echo:

Ik hoor zijn komst. En door de boomen ijlt
Een vlug gelispel dat de vogels wekt.
Nu vangen ze aan te fluiten onverwijld:
Elk mint zijn gaaike en zingt dus blij-gebekt.

De Morgenster:

Elk mint den dag, het leven en zijn plicht
Van vroolijk zijn, met trouw gezang dat schalt,
De zon bezingend, tot haar glorie zwicht
En over 't woud de purpren schemer valt.

Echo:

O zuster, in uw glanzen groen gekleed,
Die om de boodschap die gij brengt, verblijd
Den dag en 't leven looft, gij kent geen leed,

[p. 226]

 

Daar u geen liefde, als Echo, heeft misleid!

 

Waarom onsterflijk zijn, wanneer als zij

 

Die sterven mogen, ook dit hart bemint

 

Maar niet kan breken, daar het medelij

 

Noch levensheil in wederliefde vindt?

 

Narcissus vliedt mij. - Wend uw klaar gelaat

 

Van Echo, zuster: laat haar duisternis

 

En droefheid, sinds haar alle lust verraadt.

 

Daar daagt geen dag, waar liefde niet meer is. -

 

Waar wijlt hij thans en speelt de rieten fluit,

 

Wier wijze lokt de nimfen àl ten rei?..

 

Ik dronk het klaar kristal van zijn geluid

 

En lachte 't weer. 't Lachte àlles rondom mij.

 

Dan danste ik in de zon; met vluggen voet

 

Den dauwdrop schuddend van de bloem die sliep,

 

En 'k liep vol ongeduld zijn lied te moet, -

 

Maar wist niet dat zijn hart een and're riep.

 

De Morgenster:

 

Narcissus zingt niet meer. Ik zag hem staag

 

Wanneer ik te avond van de bergen steeg,

 

In 't groen gedoken, waar een bron nog vaag

 

Gemurmel zong, wijl rondom alles zweeg.

 

Daar lag hij luist'rend aan haar ronden boord

 

En zocht de stem in 't diep en neeg er heen:

 

Ik zag hem, als van 't eigen beeld bekoord,

 

Er te ochtend weer in wake, eer 't licht verscheen.

 

Hij dronk zijne eigen kus, en kuste een mond,

 

Zijn lippen ver, al steeg die wijl hij boog,

 

Maar vluchtig telkens voor zijn blik verzwond,

 

Wanneer zijn kus het fronsend vlak bewoog.

 

Doch immer lachte 't beeld er weer en kwam

 

Zijn kus te moet, en speelde 't lokkend spel,

 

Dat rust en vroolijkheid hem àl ontnam:

 

Hij zei zich zelven om zijn beeld vaarwel.

 

Narcissus zingt niet meer: doch waar hij lag

 

En staarde, tot hij zwijgend de oogen sloot,

 

Ontsprong een nieuwe bloem: zij troost den dag

 

Voor 't heil dat met Narcissus' schoonheid vlood.

[p. 227]

 

Echo:

 

Narcissus stierf! en Echo leeft en lijdt....

 

Gij doofde uw glanzen niet, en volgt uw spoor

 

Van heldre stralen? Ongevoelig rijdt

 

De dag zijn gulden wielen als te voor...

 

En immer stroomt de bron haar beker vol,

 

Die overloopt met liefelijk geruisch....

 

Weer zingt de merel in den elzentop

 

En Echo jammert in haar holle kluis!

 

De Morgenster:

 

Mijn zuster, voor 't gelaat van 't zonnelicht

 

Zijn aller menschen vreugde, smart en waan,

 

Als kleurentonen in het bloeiend dicht

 

Der Schoonheid, die kan sterven noch vergaan.

Felix Rutten.