De Gids. Jaargang 82

[p. 56]

Verzen.

Geheimer oordeel dreigend onweer duistert
uiterste kustgebieden, en de wegen
zijn stil geworden rond het afgelegen
hart, waar een eenzame nog schuilt en luistert.

Lang, zonder woord, stond hij aan 't raam, en zonder
antwoord; toen nam zijn strakke wacht een ende,
want de Verborgene sprak aarzelende
somber en peinzend in een verren donder...

En hij, die uitzag, huivert, en naar binnen
keert hij zich waar zijn stille doode neerligt,
en wacht den uitspraak en het openend weerlicht,
en smacht dat de voltrekking moog beginnen

over zijn schuld: hij, die aan zijner droomen
duistre vervoering haar aanhanklijk leven
ontredderd in vereenzaming gedreven
prijsgaf, hij roept, dat de vergelding kome...

En hoor, als uit een voortijd wordt den bangen
omtrek bevlogen, en een groot vervolgen
kondigt zijn aantocht aan, en de wind verbolgen
vlaagt om de muren om, en een wild verlangen

[p. 57]

 

grijpt dezen mensch, onder te gaan, te breken

 

door wat haar brak, reddeloos om te komen

 

onder dit noodweer van der eigen droomen

 

terugvlaag op hemzelven, en een smeken

 

 

 

breekt door hem uit, een somber alvergetend

 

aanroepen van den dood, en naar het westen

 

strekt hij zijn handen nu van daar ten leste

 

de ziel de duistre voortijden ontketent

 

 

 

over het hart, over het hart, en buiten

 

roepen de zwarte boomen hun ellende

 

noodlottig op den wind dier naderende

 

weerwraak, en regen vlaagt tegen de ruiten....

 

 

 

Toen heeft een oogenbliklijk allerzijden

 

ontladen licht hem ten gericht ontboden:

 

dat raam, en hij daarachter, en de doode

 

stonden ontdekt tot in het eind der tijden.

[p. 58]

Twee droomers.

 

Waarheen is zij, die u heeft verlaten,

 

wijl zij geen staamlenden droomer achtte,

 

gij, die daar stralende door de straten

 

dwaalt als een mensch, die geen mensch meer ziet?

 

‘Ik weet het niet, maar een stem die lachte

 

achter dat raam waar wij eenmaal zwegen

 

- doch wat is zeker in wind en regen -

 

het leek haar stem, maar ik weet het niet’.

 

 

 

En waar is zij, die gij hebt verstoten,

 

droomer van trots, binnen wereld's oorden

 

stervend gedoemd nu de wolken sloten

 

voorlangs de poort van uw avondrood?

 

‘Zij is, als liefde mijn wroeging hoorde,

 

onder dat zeil onzer eerste droomen

 

scheepgegaan, en voorgoed ontkomen

 

naar lichter kusten voorbij den dood.’

[p. 59]

Najaar en Elysium.

 

Van weedom om de sombre vlucht genomen

 

door het verlangen naar den roep des doods,

 

ruischt de verschemerende wereld groots

 

onder den avond van het jaar, en doet

 

afstand, en van het offer zijner droomen

 

hangt in het westen de verloren gloed.

 

 

 

Zoo in den mensch ook; maar met hooger vloed

 

dan ooit de dood breekt aan der wereld rand,

 

werpt aan zijn hart zich nu de groote branding

 

der ziel, en hij gaat scheep, en een licht land

 

daagt, en hem, zingend van die nieuwe landing,

 

ruischt een verheerlijkt juublen tegemoet.

A. Roland Holst.