De Gids. Jaargang 82

[p. 413]

O, kon het alles altijd zijn....

O, kon het alles altijd zijn
omdreven door uw vloeibren schijn,
verheerlijkt in het smeltend licht
als door een glimlach lief gezicht.

Dan lagen velden flonkergroen
in glans van laten zomernoen
op verre heuvlen zacht gevlijd,
een golvend eindeloos tapijt.

Dan glom het water in een rand
van ritslend riet, en aan zijn kant
vergleed in weeke wiegeling
de gulden luchtespiegeling.

Dan stonden boomen slank gericht
en zogen in hun blaadren 't licht
of spreidden van fluweelen kroon
de schaduw over menschenwoon.

O, kon een mensch dan vreugdig gaan
de breede blank beglansde baan,
die stijgend over heuvlen leidt
naar hemels licht' oneindigheid.

[p. 414]

 

Zoo deinend gaan, 't gelaat omhoog,

 

den wijden goudgloed in het oog,

 

den mond ontloken, of een lied

 

zou trillen, en toch zingend niet.

 

 

 

O, zóó te gaan, met luchten voet

 

de lichte kimmen tegemoet,

 

hoog op de handen 't hart: een kind

 

dat juicht omdat zijn moeder 't mint.

 

 

 

En àndren op dien weg te zien,

 

die onbevreesd hun harten biên,

 

hun oogen, overvuld van licht,

 

naar zijn verborgen bron gericht.

 

 

 

Te schouwen in elkanders oog

 

als in een spiegel van omhoog,

 

elkanders glimlach te verstaan,

 

en tot één verte op te gaan.

 

 

 

O, kon aan allen zijn bereid

 

dit oogenblik vol eeuwigheid,

 

geheven in het stille licht

 

naar uw onvindbaar aangezicht.

 

 

 

Herman Lysen.