De Gids. Jaargang 81

[p. 439]

Verzen.

Zijn oogen waren onnatuurlijk groot,

De bleeke handen te roerloos voor daden -

Zooals een bloem uit-bloeit met open bladen,

Droomde zijn leven open naar den dood.

Zijn zwakheid glimlachte als een kind glimlacht,

Wanneer zijn tuin bevroren is van winter -

Hij stond voor 't raam en, glimlachend naar ginder,

Zong hij zijn zachte liefde door den nacht.

Er hingen - wonderlijk - over het paars

Behangsel schaduwen van vreemde dingen -

Hij kon zijn angst niet dempen door te zingen:

Het leven droeg iets stils, dood-stils en zwaars.

Hij zat voor 't instrument en speelde een wijs

Die meedreef met het drijven van zijn droomen -

En zei eenvoudig: ‘Nu zal wellicht komen

Hij met den zandlooper, viool en zeis.’

[p. 440]

De jongen.

 

Hij zat in nacht-goed voor het raam, en liet

 

Willoos het hoofd hangen op het kozijn -

 

En zag den landweg langs de heuvels zijn

 

Kronkel weg-trekken naar het blauw verschiet.

 

 

 

Hij dacht nog aan den ouden vreemdeling

 

Die in 't priëeltje naast den herberg sliep -

 

Zij stoeiden om hem heen, en iemand riep

 

Hem wakker, en hij zat dwaas in hun kring.

 

 

 

Zijn verre blik zwierf langs hun oogen weg.

 

Hij zei: - (zijn baard was om den glimlach grijs) -

 

‘Jongens, het leven is een vreemde reis,

 

Maar wellicht leert een mensch wat onderweg.’

 

 

 

- Toen was het of een deur hem open woei,

 

En hij de verten van een landschap zag -

 

Hij zag zich-zelf daar wandlen in een dag

 

Zwellend van zomer en van groenen groei.

 

 

 

M. Nijhoff.