De Gids. Jaargang 76

[p. 173]

Avondtuin.

Diep tusschen hooge huizen en den hoog-opgaanden groei van weidsche tuinen lag het vierkante, vlakke tuintje weggezonken in de kleurlooze stilte van den avond. Het was als een bizonderlijk plekje, afgesloten van het leven rondom, roerloos in de rustigheid van eigen nauw-besloten afzondering. Erboven kleurde als een hoog, weidsch dakgewelf, van paars en violet doorschoten, het lichte blauw van den avondhemel. Rondom, langs drie zijden, overbladerde het lichte groen van hooge struiken, in dichten groei van late lente, een verweerde houten schutting, waarvan slechts hier en daar een bruin-grijs plekje, als een roestige vlek, diep tusschen de bladermassa's gewrongen zat. Boven dien groei breidde in breeden uitgroei een enkele kastanje zijn bladerenvolte. En daarboven weer strekten slanke populieren in gelijkmatige rij hun spichtige, dun-bebladerde stammen omhoog tot scherpen spits, waar een laatst, bewegelijk blaadje, als een donkere vlek, scheen te drijven tegen den lichten hemel.

Aan de vierde zijde omsloot de grijs-gepleisterde, door den regen nu donker-geplekte muur van een hoog huis het kleine tuintje. De ramen van het huis gaapten wijd open en erachter schemerde de heimelijke, fluweelige donkerte van rood-gemeubelde kamers, waarin ginds enkele witte bloemen uit donkere vaas fel opkleurden. Tegen den muur, naast de open gangdeur, op het smalle plaatsje van vierkante, geel- en roodgekleurde tegeltjes rechtte een groengeverfde bank haar strakke leuning. En op de bank, als een lichte spat op het donkere groen, kleurde een verlaten haakwerk.

[p. 174]

Om de kleine perken van het tuintje glommen in de smalle paden de fijne kiezelsteenen van het pas gevallen nat. En in de perken tusschen het kortgeschoren gras stonden de rozen en geraniums nog besprenkeld met parelende regendruppels.

In een hoek van den tuin spetterden op het groen der andere struiken tusschen de hard-glimmende bladen van een rododendron tallooze roze bloempjes. In den anderen hoek boog een treur-esch gelaten zijn laag-afhangende takken over het dunne latwerk van een klein, open priëel. Daar bij het priëel naar den kant van het huis stond, als een kleurige koepel in het grijze licht van den avondlijken tuin, een klein tenger appelboompje, overbloeid van roze bloesems. Het rilde even, nauw-merkbaar, als een lichte windezucht het tuintje doorhuiverde. Dan beefde een zacht bladergeritsel door de geluidlooze stilte. En van de hooge popelbladen liet een enkele glanzige druppel los, die hoorbaar tikte op het lager gebladert.

In het huis knierde een deur open. Een lichte stap klikte even op het marmer van den gang en een zacht neuriën doorzoemde nauw-hoorbaar den tuin. Dan werd het weer stil.

Maar in een hoek van den tuin begonnen aan den ondersten rand van een vlierstruik de bladeren ritselend vaneen te kieren. Tusschen het lichte groen stak een spits snaveltje uit en in een vogelkopje gluurden twee puntige oogjes nieuwsgierig den tuin in. Een lijster sprong van tusschen het gebladert over den smallen grasrand en tripte verder over de verlaten kiezels, die zachtjes knerpten, als de dunne pootjes ze vaneenschoven.

Eensklaps stond de vogel stil midden op het pad en keerde behoedzaam het kopje naar het eenzame huis. In den helderlichten gang werd een zacht gerucht hoorbaar als van heel lichte schuifel-stapjes. En voor den drempel in de open deur kwam een klein meisje. Om het tengere, roze gezichtje, waaruit twee hel-blauwe oogjes verwonderd den verlaten tuin inkeken, glansden blonde krullen, die, schaduwend om den blanken hals, rondom als een gouden vacht neerhingen over het licht-blauwe jurkje.

Het kind stond even stil, klemde dan beide kleine knuistjes om den uitstekenden deurpost en stapte voorzichtig over den

[p. 175]

hardsteenen drempel op het geel- en rood-bevloerde plaatsje. De lijster ginds op het pad bleef roerloos, de glundere, bewegelijke oogjes als vragend naar het blonde kindje. Als dat van het plaatsje op de kiezels stapte, wipte zij omhoog en klapwiekte, de vleugels strekkend, op tot in den top eene populier.

Het meisje bleef staan bij het gerucht en haar heldere oogen gingen zoekend den tuin rond. Dan glimlachte ze verwonderd, keek omhoog, dat haar dichte krullen het blauwe kleedje tot aan het middel met haar licht-goud overkleurden en liep langzaam verder, de licht-geschoeide voetjes schuivend over de knerpende steenen. Maar dicht bij het appelboompje bleef het staan midden op het pad en zag aarzelend rond zich in den verlaten tuin. Tot het zich bukte naar de bedruppelde rozen, wier zachte geur de vochtige lucht doorzeeg.

Tegen de lage bladeren van een nabijën kastanje tikte nu, dan hier dan daar, een lichtvonkje. In de bladeren-dichtheid begon zacht-aan een nauw-merkbare glans te huiveren en om den rand van een roerloos-neerhangend, uitstekend blad ging een mat-gouden schijn lichten. Het geheimzinnige licht gloeide langzaam aan, al breeder uittrillend over de roerlooze bladeren en de schaduwen wegdringend uit de stille verborgenheden van den boom. Hier en daar scheen tusschen het groen een gouden vonkje weg te spatten.

Maar om al meer bladen kartelde een feller goudlicht, als gloeide er achter een zacht vuur. Nu scheen wel het vuur de bladeren te doorlichten en heen te vlammen om den hel-lichten rand. Gloeiende lichtstrepen, die al breeder uitlekten naar allen kant, dooraderden de bladeren, tot elk blad een vuur-doorvlamd schijfje scheen, waarover nog een enkele donkere nerf, als kronkelend in den gloed, zich kromde. En telkens vlamde een nieuw blad aan tot een gloeiend lichtplekje, tot in de bladerenvolte van den kastanje een vuur te branden scheen, dat straks ging uitbreken in laaienden gloed.

Toen plotseling spoot uit den boom een breede goud-vlam, zwaar-vurig van kern, maar in al zachter gloed uitvloeiend, tot waar hij met het kleurlooze licht van den avond in een zacht-geel te versmelten scheen, den stillen tuin in, dien hij tot in de donkerste hoeken met de vreugde van zijn licht

[p. 176]

doorhuiverde. De verre struiken werden als omsponnen van een bleek, aarzelend licht. Tegen den grijzen muur gloeide een mat-gouden schijn. Over het gras en de kiezels gleed een goud-gele damp. Op de bedruppelde rozen schenen glinsterende parels te fonkelen en het geraniumbed schroeide als een donker-roode vlam het goud-gele grasveld. Het bloeiend appelboompje brandde als een vurige bouquet van roze en wit. En dicht bij den licht-doorlaaiden kastanje gloeiden struiken als in goudvuur.

Midden op het pad stond in den gouden lichtvlam het blonde meisje. Het lichte blauw van haar kleedje was aangegloeid tot dieper innigheid. Haar roze gezichtje en de tengere hals schenen doorbloeid van vuur. En om haar hoofd brandde haar fijnblonde haar als gloeiend gouddraad.

Verbaasd draaide zij zich om naar den doorgloeiden kastanje. Dan tastte ze met haar handje in den breeden lichtvlam, kneep het tengere vuistje dicht, opende het langzaam weer, aandachtig toekijkend, en spreidde verwonderd-glimlachend het vlakke, vuur-doorschenen handje in het felle licht.

Maar plotseling boog zij het hoofd achterover, dat haar lichtende haar als een goud-geel vuur het blauw van haar kleedje overvlamde. Een zoete glimlach, blij en verwonderd, verzachtte het gloeiende gezichtje en bloeide in de hel-blauwe oogen, die zochten in de hoogte der populieren.

In de roerloosheid van den avond was een zacht, lokkend fluiten weggetrild. Nu huiverde een nieuwe toon op, zachtomsluierd, die, zich langzaam loswikkelend, in fijne klaarte uitscherpte, en tink'lend hooger steeg, hooger boven de tuinen en huizen, waar hij scheen uit te vloeien in de eindeloos-wijde ruimte van den avondhemel.

Maar een nieuwe toon was omhoog geschoten en nog een en nog een, als spoten zij op als klare droppels uit een licht-sprankelende fontein. Tot één breede straal scheen op te fonkelen in den goud-doorschenen avond en langzaam uiteen te sproeien tusschen de huizen en blonde tuinen.

Het kind, achterovergebogen, den gouden lichtval van haar haar over haar blauwe kleed, stond roerloos. Haar oogen zochten niet meer, maar luisterden. Hoog in den top der populieren floot de lijster.

Willem Kalma.