De Gids. Jaargang 73

[p. 156]

Liedjes.

Ik heb in verre, verre stad
een zuiver meisje lief gehad;
het zuiver meiske minde mijn
en wilde eeuwig van mij zijn.

Maar eeuwig is een lange tijd,
heel lang voor éen aanminnigheid;
ik heb ze dat toen ook gezeid;
toen werd ik 't minlijk meiske kwijt.

Toen heb ik nog in meen'ge stad
zoo meenig deernke lief gehad;
maar als ik dacht haar lief te zijn,
minde mijn hart het meiske mijn.

Dan ging ik naar de stad weerom
en zocht er al de wijken om,
en zocht er gansch een langen tijd
naar mijne lief voor d'eeuwigheid.

[p. 157]

 

Van wanhoop ziek, en zoeken moe,

 

ging ik toen naar den hemel toe;

 

daar stond zij bij de eng'lenwacht

 

in witte zij, met bloemendracht.

 

 

 

Zij lachte toen ik nader kwam

 

en zacht haar in mijn armen nam

 

en vroeg haar of zij wilde zijn

 

voor eeuwig 't zuiver meiske mijn.

[p. 158]

II.
Avondmist

 

De avond was gerezen,

 

de dag zacht uitgegaan,

 

de maan, heel bleek van wezen,

 

kwam hoog omhooge staan.

 

 

 

Veel vreemde witte dampen

 

die waasden alles weg,

 

alleen matgoud van lampen

 

glom boven zwarte heg.

 

 

 

Daar zong een teeder meiske

 

met kindje aan haar hand

 

een zacht en teeder wijske

 

door 't witte avondland.

 

 

 

De zwarte en witte wegen

 

die lagen stil gespreid

 

de witte wolken zegen

 

om haar, die, als gewijd,

[p. 159]

 

daar zongen door de avond

 

daar zongen door de nacht;

 

de waden hen omvamend

 

doften hen henen, zacht.

 

 

 

De avond was gerezen

 

De dag zacht uitgegaan

 

de maan en sterren rezen

 

aan hooge stille baan.

[p. 160]

III.
De driezang.

 

En o zoo blauw was toen de lucht

 

en blank als witte duivenvlucht

 

zaten er in te schijnen

 

ster'kens als lichtfonteinen.

 

 

 

Het kindje sliep op 't witte bed

 

het raam was wijd open-gezet,

 

in diepe verte zong koraal

 

een merel en een nachtegaal.

 

 

 

De blanke lidjes lagen zacht

 

op zuiver witte beddevacht,

 

de haren als van zonnegoud

 

hadden het hoofdje blank omstouwd.

 

 

 

Toen roerde het hoofdje heen en weer,

 

gingen de lippen op en neer,

 

en zachtkens als een ijle fluit

 

zong er een trillend liedje uit.

[p. 161]

 

En hoe dat kindje al maar zong

 

en hoe dat keeltje al maar wrong

 

wijsjes en teere lichte deuntjes,

 

tusschen adempjes en steuntjes.

 

 

 

En o zoo blauw was toen de lucht

 

en blank als witte duivenvlueht

 

zaten er in te schijnen

 

sterkens als lichtfonteinen.

 

 

 

En door de wijde stilte ging

 

wat zachte bladerfluistering

 

met zuiver zacht en fijn koraal

 

van merel, kind en nachtegaal.

 

 

 

S. Bonn.