De Gids. Jaargang 73

[p. 152]

Het marm'ren riet.

En ik en hoor het niet. In mij verklinkt
Zoo menig schoon gedicht, als stil ik staar,
Onwetend, dat mij trof 'n blik, gebaar,
Een kleurenmenging of 'n niets, dat blinkt.

Dan staat mijn wezen stil: 'n vogel drinkt,
Aandachtig heel 't slank lijfjen... Ik ontwaar
Het als 'n streeling van mijn innigst, klaar
Te volgen met den blik, wat daar verzinkt
In 't niet der eeuwighêen - O! 't is 'n lied,
Ik weet het, o! zoo goed. Ik hoór het niet.
Hoe is dit wondre iets toch in mijn zijn?
Die stem achter de stemmen groot en klein,
Dat toonloos fluiten, als van 't marmren riet
Van steenen Faun. Het zingt. Ik hoór het niet...

[p. 153]

II.
Het marm'ren riet.

 

Ach, dat ik in mijn tuin, waar 't pad verbreedt,

 

Wist zoo'n verweerden Faun, die blaast zijn riet,

 

Van wien men, dàt hij weet, van ver reeds ziet,

 

Die, van dichtbij gezien, nog veel meer weet.

 

 

 

Daar had ik dan mijn zodebank. Als 't heet,

 

Zwoelheet was en zeer stil en men wist niet,

 

Dat ik ook buiten zijn kon, zou 'n lied

 

De Faun mij moeten fluiten.... En hij deed

 

Het zonder aarzling, denk ik, als 'k 't vroeg.

 

Dan zou, de handen onder 't hoofd, ik daar

 

Lang zitten luistren en vergeten gansch,

 

Dat ik een mensch van dagen ben. Een dans

 

Van mugjes in de zon en rondom klaar

 

Gekwinkeleer...! Ge ziet, vermaak genoeg.

 

 

 

J.H. de Veer.