Logo DBNL
De Gids. Jaargang 16 (1852)

De Gids. Jaargang 16

(1852)– [tijdschrift] Gids, De–rechtenstatus Auteursrechtvrij

Vorige Volgende

De school en de kerk.

Wenken bij de aanstaande organisatie van het (lager) onderwijs, door J.J. van Toorenenbergen.

Zeer merkwaardig was de zitting der Staten-generaal van den 24sten September j.l., door de belangrijke discussiën over het lager onderwijs, die toen zijn gevoerd. De Heer Groen van Prinsterer heeft met zijne gewone welsprekendheid het bestaande stelsel van onderwijs en van schoolwetgeving aangetast, en de Heer van Dam van Isselt heeft het niet minder warm verdedigd.

De discussiën waren belangrijk, maar niet bemoedigend voor hen, die hopen op eene toenadering van de denkwijze der verschillende partijen, opdat eene wetgeving op het onderwijs, en dus ook eene regeling van het middelbaar onderwijs, mogelijk worde, waardoor de anarchie eindelijk moge ophouden, onder welke dit belangrijk gedeelte van ons onderwijs voortdurend blijft kwijnen; sedert meer dan eene derde eeuw staat het middelbaar onderwijs in de grondwet vermeld, en tot heden is er wet noch besluit die het regelt. De strijd voor en tegen gemengde scholen wordt met zulk eene hevigheid gevoerd, dat al het overige er door vergeten schijnt te worden.

En is de discussie voor de gemengde school zelve nuttig geweest; is zij vruchtbaar geweest in het leeren kennen van hare gebreken en van de middelen tot hare verbetering? Daarvan is zelfs geene sprake geweest; alleen over de mogelijkheid harer voortduring is er gesproken. De Heer van

Hoëvell drukte de impressie, die de redevoering van den Heer Groen omtrent dit punt op hem gemaakt heeft, volgenderwijze uit1: ‘“De gemengde scholen,” zeide de spreker, “zijn in ons land bij den strijd der godsdienstige partijen eene onmogelijkheid.” Ik zeg: ab esse ad posse valet consequentia, de gemengde scholen bestaan, de gemengde scholen zijn dus geene onmogelijkheid. Indien ze eene onmogelijkheid waren, dan zou de geëerde spreker er geen strijd tegen kunnen voeren. Maar wat meer is, ook hij zelf verlangt gemengde scholen. Immers wat vordert hij? Hij heeft gevraagd, dat daar, waar geene finantiële omstandigheden het beletten, in de groote steden door het gouvernement protestantsche en katholieke scholen werden opgerigt. In de groote steden alleen - op de andere plaatsen, op het platteland, kunnen de scholen dus blijven zoo als zij zijn. Welnu, dan blijven daar immers de gemengde scholen, die in het oog van den spreker “in onzen tijd eene onmogelijkheid zijn.” Zoo verlangt hij aan het einde iets te doen voortduren, wat hij in den aanvang “eene onmogelijkheid” verklaarde te zijn. Is dit geene inconsequentie?’

De Heer Groen zal hierop zeggen: ‘neen: want ik wil ze maar tijdelijk doen voortduren, om de begeerte naar betere op te wekken, en zoo zullen ze van lieverlede in afzonderlijke scholen overgaan.’ En het is deze utopie, die hem afkeerig maakt van elke voorgestelde verbetering in de gemengde scholen. De Heer van Toorenenbergen schijnt zich ook met die ijdele verwachting te vleijen; hij zegt, bl. 26: ‘Daar, waar de plaatselijke gesteldheid de verwezenlijking van dit beginsel (om de openbare scholen in Protestantsche en Roomsch-Katholieke te scheiden) niet toelaat, worde een onzijdig, bloot maatschappelijk onderwijs op de openbare school gegeven, ten einde het kerkelijk beginsel ongeschonden bewaard blijve, en de behoefte aan een degelijk godsdienstig element in de school tevens een prikkel ontvange.’

Er zullen dus, waar, volgens den Heer Groen, de finantiële aangelegenheden, en, volgens den Heer van Toorenenbergen, ‘de plaatselijke gesteldheid de verwezenlijking van dit beginsel op de openbare school niet toelaat,’ scholen volgens de wet worden georganiseerd, waarvan de Heer

v.T. zelf zegt, bl. 17 (De school zonder godsdienst.): ‘Geheel het gemoed druischt er tegen, en innig smartgevoel drukt zeker velen met mij ter neder, zoo dikwijls zij dien ergerlijken eisch in Nederland hooren. Ons valt een kalm betoog tegen die stelling bijna te zwaar, waarbij het Christelijk gevoel zoo diep wordt gekrenkt.’ Hoe zoude deze regeling bij de wet kunnen overeenstemmen met den grondwettigen eisch: ‘Er wordt overal in het rijk voldoend openbaar lager onderwijs gegeven.’ Voor dit woord overal zoude men dan moeten lezen: op enkele plaatsen. Ik heb voor mij eenen staat van bevolking van Gelderland, met opgave van het aantal belijders van iedere gezindte in elke gemeente; de bevolking der steden is ruim 95,000, die van het platteland ruim 273,000; dus heeft het platteland bijna driemaal zoo veel bevolking als de steden; aangenomen, dat de finantiële toestand van ieder der 15 steden veroorlooft, dat er afzonderlijke scholen voor Protestanten en Roomsch-Katholieken worden opgerigt, hetgeen ik niet geloof, hoe moet het dan met de veel talrijker bevolking ten plattelande? Onder de 103 plattelandsgemeenten in Gelderland vind ik er slechts twee, Verwolde en Brakel, zamen eene bevolking hebbende van nog geene 1700 zielen, wier inwoners alle tot dezelfde gezindte behooren; alle overigen hebben eene gemengde bevolking; daar echter de gemeenten meerendeels uit verschillende dorpen bestaan, zullen er waarschijnlijk nog eenige dorpen zijn, wier inwoners allen dezelfde godsdienst belijden; aanzienlijk kan dit getal echter niet zijn. Groote moeijelijkheid heeft het ingehad alle dorpen in deze provincie van behoorlijke schoollocalen te voorzien; overal is dit nog niet gelukt, nog minder om aan de onderwijzers overal een behoorlijk bestaan te verzekeren; vanwaar moet nu het geld komen, om bijna overal ten plattenlande twee scholen te stichten, waar er nu één is? Het finantiële bezwaar, dat den Heer Groen ook nog al gewigtig schijnt voor te komen, schijnt bij den Heer van Toorenenbergen minder te wegen. Hij zegt, bl. 30: ‘als de belangstelling der godsdienstige gezindheden in de aangelegenheid van het onderwijs eenmaal zal zijn opgewekt en door bestaande verordeningen levendig gehouden wordt, zal het geheel eener kerkelijke gemeenschap zich de belangen van min bevoorregte deelen allengs aantrekken, en door onderling hulpbetoon zal veel kunnen worden tot stand gebragt.’ Gezwegen nu

van den grondwettigen eisch: ‘Er wordt overal in het Rijk van overheidswege voldoend openbaar onderwijs gegeven,’ vraag ik aan den Heer van Toorenenbergen, of die hoop op onderling hulpbetoon wel voor eenige verwezenlijking vatbaar is? Bedoelt hij, dat iedere kerkelijke gezindte hare eigene min bevoorregte deelen in arme gemeenten zal helpen? Zulke hulp is te begrijpen voor het bijzondere onderwijs, maar niet voor het openbare, daar dit door de burgerlijke gemeente moet bekostigd worden. Bedoelt hij, dat in dezelfde gemeente de rijkere gezindte, om zelve eene gezindheidsschool te erlangen, zich opofferingen voor de armere zal getroosten? Waarschijnlijk is dit de bedoeling, want de vervulling dier hoop is althans mogelijk; maar ook waarschijnlijk? Men zal hulpbetoon bij Protestanten moeten vinden, om Roomsche scholen te stichten, en omgekeerd bij Roomschen voor Protestantsche scholen: is dit denkbaar, vooral als men in het oog houdt, hoe moeijelijk het ten allen tijde is, gemeentebesturen ten plattelande er toe te brengen, om gelden voor het onderwijs toe te staan?

Indien men nu volhoudt, dat de gemengde school tot godsdienstelooze scholen, tot écoles athées moet voeren, en men moet echter erkennen, dat er bezwaren bestaan, die het grootste gedeelte van het volk zullen dwingen zich voortdurend met die scholen te moeten vergenoegen, maakt men dan het opvolgen van het grondwettig voorschrift niet onmogelijk, en bewerkt men zelf niet, dat de wetgeving op het onderwijs ad Kalendas Graecas wordt uitgesteld?

En hebben inderdaad de gemengde scholen, georganiseerd ten gevolge der wet van 1806, zulke heillooze gevolgen gehad, dat men zulk eene gevaarlijke proef moet nemen, met voor het grootste gedeelte des Rijks godsdienstelooze scholen bij de wet voor te schrijven, in de hoop, dat dit een prikkel zoude zijn, om de gemeenten te dringen tot het oprigten van gezindheidsscholen?

Het tegenwoordig levend geslacht is voor verre het grootste gedeelte in die zoo zeer afgekeurde gemengde scholen gevormd, en is nu hier te lande de kleine burger- en de boerenstand zoo veel minder godsdienstig dan in landen, waar het stelsel der gezindheidsscholen wordt gevolgd?

Waar werd de trouwe burgerschare die liefde voor vorst en vaderland ingeplant, welke haar in 1830 als één man

deed opstaan, om de aangerande regten van het huis van Oranje te verdedigen?

Waar werd de mindere klasse die geest van orde ingeboezemd, welke haar in 1848 rustig en kalm deed blijven, toen overal in Europa gisting of oproer heerschte? Aan het stratenrumoer te Amsterdam heeft niet één kweekeling van de gemengde stadsarmenscholen deelgenomen.

De Heer Groen zegt in zijne merkwaardige redevoering, den 24 Sept. uitgesproken, Bijblad, bl. 45: ‘De uitdrukking: lagere standen bezig ik altijd ongaarne; evenwel thans schroom ik niet ze in verband mijner rede te gebruiken, omdat ik wil doen uitkomen, dat in die standen een hooger beginsel zich openbaart, zoodat ik althans meermalen de zoodanigen heb aangetroffen, die in ware beschaving voor personen uit de meest aanzienlijke rangen der maatschappij niet behoeven achter te staan. In die lagere standen zijn - en ik acht het voor het vaderland gelukkig - velen, die, te midden van de zorgen des dagelijkschen levens, het oog niet altijd op de aarde gerigt houden, die een beter dan tijdelijk goed kennen en voor hunne kinderen verlangen, enz.’

Die openbaring van een hooger beginsel was duidelijk bij de talrijke opkomst der gemeente, toen Gützlaff verslag deed van zijne evangelieverkondiging; zij is evenzeer in steden en dorpen waar te nemen, als de gemeente eene ernstige en trouwe verkondiging van Gods woord verwacht. En gedurende eene halve eeuw heerscht hier reeds het stelsel der gemengde school; hare godsdienstelooze strekking en uitwerking is dan nog niet zeer duidelijk in de gevolgen. En nu vergelijke men van Duitschland en Frankrijk, waar de gezindheidsscholen de regel zijn, zoowel de Protestantsche als de Katholieke bevolking van dezen tijd met die van ons land; men zie de officiële opgaven van het afnemen der kerkgangers, der godsdienstoefeningen, der avondmaalbezoekers, der communicanten met Paschen; men hoore de reizigers, die onze naburen hebben bezocht en met aandacht de godsdienstige rigting der gemeenten en der individuen hebben gadegeslagen en onderzocht, die in de gelegenheid waren dikwijls en op vele plaatsen gesprekken over de godsdienst te houden met personen tot die standen behoorende, bij welke zich in ons land een hooger beginsel openbaart, en men zal moeten bekennen, dat de gezindheids-

school op zich zelve geen voldoend middel is om godsdienstigheid op te wekken en te onderhouden.

Tot 1801 hadden wij hier ook gezindheidsscholen; welke was hare uitwerking? De Heer van Toorenenbergen zegt, bl. 6: ‘Toen kon men met toejuiching de belofte doen aan een begoocheld volk, van door de kennis, die noodig is voor eene algemeene zedelijkheid, het waarachtig nut van het algemeen te zullen aanbrengen; toen gevoelde men weinig behoefte meer aan den hartvernieuwenden invloed van den geest des Heeren op de school, rijk als men was door de vermeerdering van kennis en gelukkig als men zich gevoelde door menige wezenlijke verbetering in les en lesgever daargesteld of beloofd.’ Bl. 22 zegt de geëerde schrijver: ‘Het was de tijd der algemeene onverschilligheid, die Gode zij dank voorbij is.’ Is het niet opmerkelijk, dat er onder het beheer der gezindheidsschool geene behoefte meer werd gevoeld aan den hartvernieuwenden invloed van den geest des Heeren, en dat onder het stelsel der gemengde school de tijd der algemeene onverschilligheid voorbijging? Ik wil hier geene gevolgen uit trekken, wel wetende, dat ook andere oorzaken hierop hebben gewerkt, maar ik wil daaruit alleen afleiden, dat de uitdrukking van den schrijver wat sterk is, bl. 7: ‘dat de school bijna zonder strijd in de magt der godsdiensteloosheid is geraakt.’

De schrijver zegt, bl. 12: ‘De school is bij uitnemendheid de zaak van het volk, de zaak van het ouderhart in de eerste plaats. Zij is niet door den staat ingevoerd - indien de stem der geschiedenis nog iets afdoet - maar door het Christelijk huisgezin als het ware van de kerk gevraagd en verkregen.’ Hier schijnt de schrijver het oog op Engeland te hebben, welk land hij ook noemt bl. 5. Doordien aldaar kerk en school nog innig verbonden zijn en de kerk de school bestiert, is het natuurlijk, dat de Protestantsche voorstanders der gezindheidsschool op dat rijk bijzonder de aandacht vestigen; en omdat men daar het best kan nagaan, welke vruchten men van de volksschool heeft te wachten, als zij, ten naauwste met eene Protestantsche kerk verbonden, zuiver uit gezindheidsscholen bestaat, en buiten de magt van den staat is geplaatst, zal ik bij het schoolwezen van de heerschende kerk in Engeland eenigzins langer stilstaan, dan anders bij het beoordeelen van een Hollandsch werk zou te pas komen.

Met den dag groeit de oppositie tegen het bestaande stelsel in Engeland aan; even als de kruisvaart tegen de beschermende regten uit Manchester is uitgegaan, vangt daar ook de strijd aan tegen de nationale scholen, zijnde die van de heerschende kerk; en even als het met de Free-traders is gegaan, ging het ook met de voorstanders der gemengde school; hunne eerste pogingen in het lagerhuis leden schipbreuk, maar hun getal, hunne sterkte en de middelen waarover zij te beschikken hebben, groeijen elken dag aan, zoodat het zich laat aanzien, dat eindelijk de overwinning aan hen zal zijn. ‘The Westminster Review’ van September 11. zegt, dat gedurende de tentoonstelling de denkbeelden over het lager onderwijs zich hebben verruimd en velt, pag. 463, omtrent de bestaande scholen het volgende oordeel:

‘Het is niet door gebrek aan scholen, waarin de godsdienst heet onderwezen te worden, dat de arbeiders - klasse van dit land geene wel onderwezene of godsdienstige bevolking uitmaakt, maar door het te groot overwigt dier scholen. Zooveel wordt in eene beperkte tijdruimte vereischt, dat er inderdaad niets voltooid wordt. De liefdadigheidsscholen worden verlaten door jongens van veertien jaar, zonder de bekwaamheid die noodig is om een kruideniers-rekening te begrijpen, en zonder eenig godsdienstig gevoel, dat hun het verrigten van eene zware taak ligter kan maken. Het verslag der opzigters van de gevangenissen gewaagt van jeugdige misdadigers van 15 jaren te Parkhurst en in andere gevangenissen, die reeds herhaald moesten gestraft worden voor verschillende overtredingen, en die echter de Catechismus en de liturgie kenden als een Bisschop. Van welk nut is het onderwijs in de godsdienst, als het verlaagd wordt tot een bloot geheugenwerk?’

Diergelijke oordeelvellingen, inhoudende dat Bijbel en Catechismus doode vormen op de scholen zijn, kunnen er in menigte bijgebragt worden; ik koos er bij voordacht eene van versche dagteekening, omdat in de laatste jaren de lagere scholen de aandacht meer hebben getrokken en daardoor het lager onderwijs nog merkelijk heeft gewonnen1.

De Heer van Toorenenbergen zegt, bl. 7: ‘En wat leert de geschiedenis van kerk en school in het laatst der 18de eeuw? Het schoolwezen was, zegt een bevoegd schrijver, veelal zonder levendigen geest, even als de kerk door de koude regtzinnigheid, tot een dooden vorm overgegaan. Het geloof der kerk behoefde opwekking, zoo ook de geest der scholen, waar het geheele onderwijs veelal, naar de algemeene klagt van dien tijd, tot eene onvruchtbare woordenkramerij was vervallen.’

Is hier niet eene treffende overeenkomst tusschen Nederland in 1800 en Engeland in 1850, wat het schoolwezen aangaat?

Ik wilde alleen deze overeenkomst doen opmerken, zonder er eenig gevolg uit af te leiden, omdat bij de voorstanders der gezindheidsschool het getuigenis en het gevoelen van voorstanders der gemengde school weinig afdoet; ik zal dus verder liever een echten Tory doen spreken, warmen voorstander van de regten der heerschende kerk op de school, namelijk Johnston in zijn werk: England as it is, 1e. Deel, Hoofdstuk 20: Public education.

Hier zegt hij op pag. 299: ‘De Eerwaarde W.J.E. Bennett, die eene hoogst ernstige verhandeling geschreven heeft over de zorg, die de staat verpligt is aan de opvoeding te wijden, beklaagt zich in krachtige bewoordingen over de levenlooze, onvriendelijke, werktuigelijke wijze van onderwijs geven, die in de scholen gevolgd wordt. Wij hebben behoefte, zegt hij, aan onderwijzers en aan gemoedelijke mannen, niet aan automaten, om eene wezenlijke opvoeding te verkrijgen. Zonder twijfel is de mislukte poging van het nationaal schoolsysteem, om de gemoederen der armen aan te grijpen en ze tot gezonde en evangelische denkbeelden te brengen, toe te schrijven aan de drooge wijze van opzeggen

in de scholen, aan het levenlooze onderwijs; dit is bekrompen, vormelijk en werktuigelijk; er is geen kracht, geen vermogen op de harten, als de zetel van de zedelijke verbetering van het menschelijke gemoed, geene sympathie tusschen onderwijzer en leerlingen, en daarvan is het gevolg, dat wij na zoovele jaren de armen nog vervreemd vinden van de kerk. Ik heb met zorg de armenkinderen op de nationaalscholen nagegaan, gelijk het mijn pligt was, en ik durf zonder vrees van tegenspraak beweren, dat het systeem van opvoeding, als systeem, is mislukt in het groote werk der vorming van het gemoed en van de godsdienstige gevoelens. Eerbied voor heilige plaatsen en heilige zaken, eerbied voor meerderen, goede zeden, zuiverheid van taal, ordelijk gedrag, degelijk maar ootmoedig geloof in de leer van de kerk, trouwe bijwoning van de eeredienst en boven alles het ontvangen van 's Heeren nachtmaal, als het zegel van hun leven en geloof, zijn bij de armen niet de vruchten van het opvoedingssysteem van de National Society.’ De schrijver heeft hier voornamelijk de stadsscholen in het oog; laat ons nu zien, wat de officiële Poor Law Commissioners omtrent het platteland mededeelen. Ik moet hier vooraf de opmerking maken, dat het groote beletsel tot schoolgaan, de veldarbeid hier te lande, evenzeer bestaat als in Engeland; dat er in Engeland van de 2,125,000 armenkinderen slechts 1,087,000 schoolgaan, dus juist de helft (pag. 323); dat er volgens de officiële opgave der regering over 1849 slechts 49 zondagscholen bij ons worden opgegeven, terwijl Engeland er mede bedekt is, zoodat thans bijna ieder kerspel er eene heeft. De opengestelde gelegenheden en de omstandigheden zijn dus zeer in het voordeel der plattelandsbewoners van Engeland; is nu hun opkomen ter schole slechter dan bij ons, en zijn de vruchten van het onderwijs ook minder, dan is de voortreffelijkheid van een stelsel van gezindheidsscholen nog niet duidelijk blijkbaar in de resultaten; laat ons dan zien, wat die Poor Law Commissioners zeggen: Wij lezen, pag. 327, dat zij het zuiden, het noorden, het oosten en westen werden ingezonden; ik zal voornamelijk het eerste rapport volgen; de andere bevatten ongunstiger beoordeelingen, die ik onvermeld zal laten.

‘Het lezen, het schrijven en soms een weinig rekenen wordt er onderwezen, waarbij soms eenige bezigheid wordt gevoegd: de jongens leeren nog al eens eenige werktuige-

lijke bezigheid, zoo als netten maken enz. en de meisjes leeren naaijen. De leesboeken, die zij gebruiken, bevatten zedekundige en godsdienstige lessen. In sommige scholen wordt het zingen aangemoedigd, als de onderwijzer smaak in muziek heeft. Er is op weinige uitzonderingen na eene zondagschool in ieder kerspel, waarin lezen en soms ook schrijven wordt onderwezen; maar de hoofdzaak is hier godsdienstig onderwijs. De kinderen, die de dagschool bezoeken, gaan ook haast altijd op de zondagschool. Volgens de “commissioners” was het nut van beide de soorten van scholen boven allen twijfel verheven; overal vonden zij de bewijzen hunner goede werking; ook de werkklassen denken er algemeen zeer gunstig over; maar dit neemt niet weg, dat de kinderen van school worden gehouden, zoodra er voor hen gelegenheid is om iets te verdienen. Velen worden van school genomen, voordat zij in de bovenste klasse komen, en het meerendeel, zoodra zij deze bereikt hebben. Jongens van school genomen voor boerenwerk, kunnen over het algemeen lezen, dikwijls zelfs met gemak, maar niet genoegzaam schrijven. Maar de jongens, die van de dagschool voor het boerenwerk worden afgenomen, blijven algemeen op de zondagschool gaan, hetgeen hun het lezen doet onderhouden, en dat dikwijls verbetert; met het schrijven is dit zeldzaam het geval. Er zijn echter gevallen, dat jongens bij veeboeren, doordien zij het vee moeten hoeden, belet worden ook de zondagschool bij te wonen; dan vergeten zij na eenigen tijd bijna alles, wat zij op de dagschool geleerd hebben.’

Nadat in meer bijzonderheden wordt aangetoond, hoe de veldarbeid het schoolgaan schaadt, drukt de ‘commissioner’ zijn gevoelen aldus uit: ‘dat in het geheel de veldarbeid de kinderen berooft van de gelegenheid om op de dagschool zedelijk en godsdienstig onderwijs te genieten, maar dat het zeldzaam is, dat zij door dien arbeid belet worden de zondagschool bij te wonen, zoodat zij meer gehinderd worden in de vorderingen van het gewoon onderwijs, dan in die van het godsdienstige, hetgeen gegeven wordt in de zondagschool1.’

De ‘commissioner’ vermeldt een geval, pag. 330, te Pim-

perne, in Dorsetshire, waar de geestelijke een avondschool voor de vier wintermaanden had geopend: deze werd bezocht door jongelieden van 11 tot 20 jaren, en gaf zeer gelukkige resultaten.

Van geen ander geval van avondscholen vind ik gewag gemaakt, veel minder van voorschriften van de kerk desaangaande.

De Heer van Toorenenbergen beschuldigt onze Hervormde kerk van pligtverzuim; Johnston doet dit de Engelsche kerk ook; de eerste zegt, bl. 9: de kerk heeft de eere verbeurd van de school alleen te verzorgen; Johnston is er verre af dit in te stemmen (men zie b.v. pag. 321), doch laat ons uit zijn eigen werk zien of ook die kerk verdient die zorg alleen te houden.

Wij hebben gezien, hoe alles heenwijst naar het nut der avond- en zondagscholen; voor de avondscholen bleek het mij niet dat de kerk iets deed of doet. De 59e canon der kerk (pag. 303) schrijft voor, dat ieder parson, vicar of curate iederen zondag- en feestdagavond een half uur of meer zal geven om de jeugd en de onwetende personen van het kerspel in de tien geboden, de artikelen van het geloof en het gebed des Heeren te oefenen; met streng gebod aan alle die personen om te komen en aan de ouders om hunne kinderen, aan de meesters om hunne dienstbaren te zenden; de uitvoering van dit voorschrift moest de kerk dadelijk tot het invoeren der zondagschool brengen, en desniettegenstaande is het denkbeeld van datgene wat thans van het meeste nut blijkt om godsdienstige kennis onder de menigte te verspreiden, het denkbeeld om geheel Engeland met zondagscholen te bedekken, door leeken tot verwezenlijking gekomen.

Maar laat ons Johnston zelven hooren (bl. 305): ‘Het grootste getal Dissenters hier te lande zijn Wesleijanen, niet zoo zeer tegenstanders van de leer, als wel van de tucht der kerk. Men weet, dat deze aanzienlijke gezindte uit de kerk voortkwam, en zich van haar afscheidde, ten gevolge van de goddelooze en zondige levenswijze der leeken en van de lage en wereldlijke gezindheden der geestelijken. En aan deze secte, dit dient iedereen te weten, zijn wij, in zamenwerking met andere secten, verschuldigd, dat de Christelijke opvoeding onder ons volk verheven is tot die hoogte, waarop zij nu staat. De Dissenters hebben in de opvoeding den weg gebaand, niet de kerk. Laat ons met

schaamte deze waarheid bekennen, door ons slechts de datums te herinneren, waarop de verschillende genootschappen van opvoeding tot stand kwamen. 1. Het eerste genootschap was dat, genaamd Sunday School Society, gevestigd te London in 1785; het was zamengesteld uit Dissenters en leden van de kerk. 2. Het tweede genootschap was dat, genaamd Sunday School Union, opgerigt in 1803, insgelijks zamengesteld uit Dissenters en leden van de kerk. 3. Het derde genootschap was genaamd British and Foreign School Society, opgerigt in 1808, geheel zamengesteld uit Dissenters, tot leus hebbende vrijheid van geweten, zonder geloofsbelijdenis of catechismus. 4. Het vierde was genaamd National School Society, opgerigt in 1811 en ging uitsluitend van de kerk uit. Zoodat de kerk eerst als ligchaam iets tot stand bragt, 26 jaren na het eerste genootschap dat de algemeene aandacht vestigde op de volksopvoeding, en drie jaren na haar erkenden grooten mededinger onder de Dissenters.’

En wat deed de kerk voor de hoofdzaak, het vormen van het personeel? Wat, om op de scholen een kundig en onpartijdig toezigt te hebben? Niets: gedrongen door den Staat en door het voorbeeld der Dissenters, voorstanders der gemengde school, heeft zij schoorvoetend toegegeven en traag verbeterd. Merkwaardig is in de apologie der kerk, door den bisschop van Gloucester en Bristol, die Johnston een succinet and lucid history heet (bl. 306), de volgende bekentenis1.

‘Gedurende de laatste zeven jaren is het systeem van inspectie in werking, en zoo ik geloof met bijzonder goed gevolg voor de zaak der opvoeding. Het onderzoek van eene menigte scholen door bekwame en verstandige opmerkers (en deze benamingen verdienen de opzieners in hooge mate) heeft veel licht geworpen op een onderwerp, waarbij zich in de uitvoering altijd bezwaren moeten voordoen..... Onder alle waarheden, die aangaande dit belangrijke onderwerp erkend zijn, is de gewigtigste, dat de onderwijzer zelf eene vroegtijdige opleiding moet hebben ontvangen, zoodat hij niet alleen in staat is het werktuigelijke gedeelte der school te bestieren, maar ook die kennis heeft van de gemoederen der kinderen, en die bekwaamheid om hen te besturen,

welke alleen de ervaring kan schenken. Boven alles is het noodig dat hij zoodanig met Christelijke beginselen vereenzelvigd zij, dat de toon der Christelijke tucht zich aan den geheelen omgang met zijne scholieren mededeelt.’ Is het geloofbaar dat de heerschende kerk in Engeland in drie eeuwen die waarheid niet vond, en daartoe opzieners noodig had, die van Staatswege zijn aangesteld? Hoe ongelooflijk het schijne, de geschiedenis toont ons in andere landen hetzelfde verschijnsel. Wat deed hier vóór 1795 de heerschende kerk voor de vorming der schoolmeesters? Wat doet zij er in Spanje of Italië nog voor? De concurrentie met de gemengde school en het Staatstoezigt heeft overal de gezindheidsscholen verbeterd; de heerschende kerk op zich zelve heeft dit nergens gedaan.

De Heer van Toorenenbergen kan tegen dit betoog teregt aanvoeren, dat in zijn boekje van heerschende kerk noch van hare voorregten sprake is: in zooverre gezindheidsscholen, in den regel, dus volgens de wet, niet tot eene heerschende kerk voeren, is dit volkomen waar; hij zegt (bl. 26): ‘Wij laten de Staatszorg en het Staatstoezigt onbelemmerd. Dit behoeft geen betoog, voor de grenzen, die wij zelven aan onze wenschen hebben gesteld. Door aan de betrokken kerkelijke ligchamen het regt van aanbeveling bij de benoeming van onderwijzers op openbare scholen, en in het algemeen een toezigt op de school te verleenen, zouden de belangen van godsdienst en kerk, behoudens het regt van de plaatselijke, gewestelijke of koninklijke regering, genoegzaam kunnen worden bevestigd.’ Wat de schrijver hier wenscht was vroeger aanwezig in Amerika, in de Vereenigde Staten; ter naauwernood waren er eenige huizen verrezen of er werd eene kerk en eene school gebouwd, en zijn daar de gezindheidsscholen als algemeene regel door de ondervinding geijkt en proef bevonden? Zijn zij behouden als zoodanig?

Ik zal hier een schrijver laten spreken, door de Heeren Groen en van Toorenenbergen beide gaarne aangehaald, - den Heer Buddingh; hij zegt1: Het onderwijs is in de Vereenigde Staten vrij, zoowel met opzigt tot de personen, die

onderwijs geven als tot de beginselen die er onderwezen worden. Wel is de zorg voor het openbaar onderwijs aan den Staat opgedragen; maar dat onderwijs staat, ook wat de beginselen, de Christelijke beginselen betreft, onder de controle, het regtstreeksche toezigt van het volk zelf. Het onderwijs op de Staatsschool is vrij, ook van betaling; hetgeen den onderwijzer verheft, hem tot Staatsambtenaar maakt, in dienst van een Christelijk volk. De Staat ondersteunt in Amerika geenerlei kerkelijke gezindheid; daaruit volgt dus ook geen kerkelijk onderwijs; maar dezelfde vrijheid, die elk individu, elke corporatie geniet, zich eene school, volkomen naar eigen goedvinden, op te rigten, naast de Staatsschool, of beter gezegd, naast de openbare of algemeene school, die vrijheid geniet ook elke gemeente; van daar die menigte kerkelijke zondagscholen, die zich onmiddelijk aan het openbaar onderwijs aansluiten.

Dit stelsel heeft de bewondering van vreemden, van naijverige Engelschen en van een Duitscher als F. von Raumer opgewekt.

Hoe belangrijk het overige deel der rede van den Heer Buddingh zij, vooral ten opzigte der maatregelen omtrent verband tusschen de dagschool en de zondagschool, moet ik dit achterwege laten, om mij bij de hoofdzaak te bepalen, tot hetgeen namelijk de Heer van Toorenenbergen wil (bl. 33) om in den regel gezindheidsscholen als openbare inrigtingen daar te stellen, en in de gemengde school een onzijdig bloot maatschappelijk, dus godsdiensteloos, onderwijs te doen geven (bl. 26). Een Staat, die een schoolfonds van 13 à 14 millioen heeft, zoo als New-York, behoeft de gemengde school niet als regel aan te nemen, om het finantiëel bezwaar, met de gezindheidsscholen verbonden; het Christelijk beginsel ligt daar ten grondslag van het onderwijs; waarom toch heeft men daar die onmogelijke school boven de gezindheidsschool in den regel verkozen? Is dat ook omdat er aan de gezindheidsscholen eigenaardige bezwaren zijn verknocht? Zouden er die hier te lande niet zijn? De Heer van Toorenenbergen gelooft dit. Hij zegt (bl. 25): ‘Gelukkig zijn de dagen van den heeten strijd tusschen Lutherschen en Gereformeerden, om van andere genootschappen niet te spreken, voorbij, waardoor eene vereeniging van die kerkelijke benoemingen op dezelfde school niet mogelijk was.’ De resultaten der gedwongen Evange-

lische kerk in Pruissen, een in mijn oog noodwendig gevolg van de gedwongen Protestansche scholen in dat land, zijn niet van dien aard, dat men den terugkeer van dien strijd, ook bij ons, voor onmogelijk zoude houden; doch ik wil aannemen, dat deze vereeniging goed zal gaan, dat niet één afwijkend kerkgenootschap zijne stem verheffen zal tegen het aannemen der hervormde leer in de openbare gezindheidsscholen, dan vraag ik, of wij ook kunnen zeggen: Gelukkig zijn de dagen voorbij van den heeten strijd tusschen de aanhangers van de leer van Dordt en die van Groningen? Indien de leeraar tot de eerste en de schoolmeester tot de tweede behoort, of omgekeerd, of zoo zij beide tot eene andere partij dan het meerendeel der gemeente behooren, wie zal dan beslissen over de ware leer? Het wereldsche of het kerkelijke gezag? Het eerste zou geheel strijdig zijn met Art. 164 der grondwet; het tweede zou misschien, de gezindheidsschool bij de wet als regel aangenomen, bij gevolgtrekking uit Art. 165 zijn af te leiden. De Staat zou dan het regt van schorsing en afzetting der schoolmeesters aan de kerk moeten overdragen, maar aan welke kerk onder de Protestanten? Zeker aan de Hervormde, omdat ook hare geloofsbelijdenis zou worden gevolgd; en zoo zullen wij dan van lieverlede komen tot eene heerschende kerk onder de Protestanten, wier synode, echte geloofsregtbank, ieder oogenblik te beslissen zal hebben wie in de zuivere leer is: de leeraar, de schoolmeester of de gemeente; en hoe daarbij de Staat zal kunnen voldoen aan het grondwettig voorschrift: ‘Het openbaar onderwijs is een voorwerp van de aanhoudende zorg der Regering,’ begrijp ik niet.

Uit het aangevoerde meen ik geregtigd te zijn tot dit besluit:

1. dat het nut der gezindheidsscholen als dagscholen voor de volksopvoeding minstens twijfelachtig is, wanneer de wet ze tot regel stelt.

2. dat het wettig invoeren van scholen van louter maatschappelijk belang eene gevaarlijke proef zou zijn, en een kwaad, waarvan de noodzakelijkheid volstrekt niet is bewezen.

3. dat het nadeel, hetwelk men a priori betoogt dat de gemengde school met het Christelijk beginsel moet te weeg brengen, door de ondervinding niet is gebleken aan de maatschappij te zijn toegebragt.

4. Dat het zeer onzeker is, dat in den regel gezindheidsscholen in te voeren, de gewenschte overeenstemming bij de verschillende godsdienstige partijen zoude uitwerken.

 

Maar volgens zijne rede in de Tweede Kamer, heeft de Heer Groen bij de partiele verbetering, die hij wenschte, geene gezindheidsscholen gevraagd, maar afzonderlijke scholen, en deze niet in den regel, maar facultatief; hij zeide (Bijblad, pag. 46): ‘Voor het openbaar onderwijs vraag ik slechts dat er mogelijkheid zij, zelfs met de meeste bezwaren van toezigt en van overleg met de plaatselijke autoriteiten, om dáár, waar geene overwegende finantiële bezwaren bestaan, in de groote steden scheiding te hebben; ik spreek niet van eigenlijk gezegde gezindheidsscholen - zoo ver wil ik bij transitoren maatregel niet gaan - tusschen Protestanten en Katholieken.’ Dus geen regel, geene verpligting bij de wet, maar opheffing van dwang en uitbreiding van vrijheid.

Ik geloof niet dat de Heer Groen goed begrepen is, want hoezeer ik ook geloof, op de gronden door den Minister van Binnenlandsche Zaken aangevoerd, dat die partiële verbeteringen buiten de geheele regeling volgens de grondwet niet mogen ingevoerd worden, verdiende die motie het scherpe antwoord van den Heer van Dam niet.

Zeer velen kleven het gevoelen aan: 1o. dat gezindheidsscholen en afzonderlijke scholen onverdraagzaamheid aankweeken; 2o. dat zij onpaedagogisch zijn: dat gezindheidsscholen en afzonderlijke scholen dus gelijkelijk moeten geweerd worden. Waarom men bij de Israëliten, wien ze beide altijd toegekend worden, hierop eene uitzondering maakt, wordt zelden duidelijk uiteengezet; de Heer van Dam zwijgt er van. Zoude het onderwijs in den Talmud zoo veel betere vruchten geven, dan dat in de Christelijke geloofsbelijdenissen?

Laatstgenoemde Heer zegt (Bijblad, bl. 57): Ik zal hier een enkel woord bijvoegen over den wensch van den spreker omtrent de oprigting van afzonderlijke scholen voor de verschillende gezindten, waarop Protestanten en Katholieken afzonderlijk onderwijs ontvangen zullen.

Dat zal nu eenmaal gebeuren, want in de grondwet staat

geschreven, dat het onderwijs vrij zal zijn. Maar ik vraag het den spreker, ik vraag het u allen: zal die afscheiding zoo gewenscht voor ons vaderland zijn? Wanneer men aan de eene zijde Ultra-Katholieken en aan de andere zijde Ultra-Protestanten zal zien, die hunne kinderen in hunne leer van uitsluiting opvoeden; wanneer men aan de Ultra-Katholieken zal leeren, dat er geen heil voor de Protestanten is, en aan de Ultra-Protestanten, dat er geen heil voor de Katholieken kan bestaan; wanneer men zich dan voorstelt, dat die twee gemeenten zoo tegen elkander opwassen in de scholen, die den Heer Groen wenscht; wanneer men zich voorstelt, dat die kinderen, eenmaal tot mannen en tot burgers van den staat opgegroeid, geroepen zullen zijn om elkander de behulpzame hand te bieden tot handhaving van de gemeene zaak, wat zal er dan geschieden? Helaas, Mijne Heeren! dan zal het niet eene zamenwerking zijn van mannen, die zullen wenschen hunne beste krachten aan te wenden tot bevordering van het algemeen belang, maar het zal zijn strijd en uitsluiting, die noodlottig zal zijn voor het Vaderland.

‘God geve wijsheid aan de Regering en aan deze Kamer, om tusschen die scholen andere scholen op te rigten, gelijk aan die, welke thans nog bestaan, waar niemand gedwongen wordt den Bijbel te lezen noch den Heidelbergschen Catechismus te volgen, maar waar geleerd wordt God lief te hebben boven alles en den evenmensch als zich zelven, waar men leert dat liefde de grondslag is van het Christendom, en dat verdraagzaamheid behoort tot die liefde. Zij, die in zulke scholen zullen opgroeijen, zullen eenmaal tusschen de strijdende partijen staan, en zij zullen hen, die opgevoed zijn in de scholen, die de Heer Groen zoo wenschelijk acht, tot vrede en tot rust vermanen, en hen daartoe trachten te brengen; maar dat zal eene zware taak, eene gewigtige bezigheid zijn, en het is zeer onzeker, of zij in hunne pogingen zullen kunnen slagen.’

De Heer van Dam is hier zeker de tolk eener aanzienlijke partij in Nederland, en ik geloof gaarne wat gezegd wordt van den bijval, dien zijne rede in de Kamer vond. Is daarom dit gevoelen gegrond? Het zij mij geoorloofd er aan te twijfelen, dewijl het mij voorkomt in strijd met de ervaring te zijn. In geheel Duitschland en in Engeland heerscht het stelsel der gezindheidsscholen en afzonderlijke scholen, en is de

spanning tusschen Roomschen en Protestanten daar grooter dan hier? De Heer Groen ziet de oorzaak dier spanning daarentegen in de gemengde school; is zij hier dan grooter dan daar? In Duitschland en Engeland is geene generatie gevormd in de gemengde school om tot vrede en rust te vermanen, niemand gevormd tot die zware taak, tot die gewigtige bezigheid; is daar de betrekking tusschen Roomschen en Protestanten anders dan hier? De Heer van Dam vreest dat het zal worden tusschen de godsdienstige partijen: ‘geene zamenwerking tot algemeen belang maar strijd en uitsluiting.’ Maar is het hier bij de verkiezingen niet geweest strijd en uitsluiting, en is het anders geweest in Pruissen? Bij naauwkeurig onderzoek zal men bevinden, dat de soort van scholen zeer weinig invloed op die spanning heeft, maar daarentegen wel de dwang voor hen, die scheiden wilden en gedwongen bijeen moesten blijven; dit moet de spanning vermeerderen, en even zeer zullen dit gedwongen geldelijke opofferingen doen, die men zal moeten opbrengen voor eene scheiding die niet begeerd wordt, en waarvan men het nut niet inziet.

Zouden het alleen Ultra's zijn, die dáár, waar dit geschieden kan, gaarne een meer positief Christendom op de scholen zagen volgen, die het godsdienstige onderwijs meer overeenkomstig hunne kerkleer wenschen? Is het onderwijs in de meeste onzer diaconiescholen niet in dien geest ingerigt? En zijn de daar gevormde kinderen later zoo veel onverdraagzamer dan andere? Ik herinner mij niet ooit bewijzen te hebben zien bijgebragt, dat gezindheidsscholen, door geen dwang ontstaan, deze nadeelige gevolgen hebben gehad. De Heer van Hoëvell kon deze bestaande scholen niet bedoelen, toen hij zeide: ‘scholen waar godsdiensthaat, sectegeest en tweedragt worden opgewekt, waar de eene burger tegen den anderen wegens verschil van godsdienstige meening wordt verketterd;’ want omdat de officiele verslagen van de regering van diergelijke slechte en gevaarlijke scholen volstrekt geene melding maken, zou de Heer van Hoëvell niet achterlijk gebleven zijn, toen er sprake was van het verslag der regering voor de hoogere, lagere en middelbare scholen, om de regering op dat verzuim oplettend te maken. Hij heeft dat niet gedaan, ergo bestaan ze hier te lande niet.

Kon men nu den Heer Groen wel bestrijden door hem te

wijzen op scholen, die niet zijn aan te wijzen bij ons tegenwoordig schooltoezigt, dat hij uitdrukkelijk zegt te willen behouden?

Er blijft nog over het tweede bezwaar, dat de afzonderlijke scholen niet paedagogisch kunnen zijn. Ik begrijp niet, hoe dit bezwaar in ernst kan worden opgeworpen. In scholen van dorpen, waar uitsluitend Protestantsche of Roomsche kinderen zijn, kan dus het onderwijs niet paedagogisch of opvoedingkundig zijn, tenzij er eenige kinderen bijkomen, die de andere geloofsbelijdenis zijn toegedaan! De scholen in Drenthe zullen dus dan eerst goed kunnen zijn, indien er zich overal, als in Assen, eenige Roomsche huisgezinnen hebben gevestigd? Ik heb dikwijls gehoord en gelezen dat goede onderwijzers zich gehinderd voelden in hun verkeer met de kinderen, door de omzigtigheid die zij jegens andersdenkenden in het oog moesten houden, nooit dat door die hindernis hun onderwijs beter werd. Alle opheffing van hinder en dwang moet voordeelig op het onderwijs werken, en te voordeeliger naarmate de onderwijzer meer voor zijn taak is berekend; het betoog van het tegenovergestelde zou moeijelijk zijn, en toch zoude het moeten geleverd worden om te doen aannemen dat afzonderlijke scholen onpaedagogisch zijn.

De Heer van Dam heeft dat bezwaar in zijne rede niet opgenomen; het is ook te veronderstellen dat hij het niet deelt; want als schoolopziener en lid van de provinciale commissie van onderwijs in Gelderland, heeft hij bijgedragen tot de officiele opgave omtrent die provincie, te vinden in de Staats-Courant van den 13den Augustus jl., No. 190; daarin staat het volgende ten opzigte van de rangschikking der scholen:

Zeer goede scholen: openbare 137 bijzondere van de 1e klasse 10
Goede scholen: openbare 116 bijzondere van de 1e klasse 3
Matige scholen: openbare 67 bijzondere van de 1e klasse 0
Slechte scholen: openbare 11 bijzondere van de 1e klasse 0

Het is te betreuren, dat de bijzondere scholen niet zijn gesplitst in gemengde en afzonderlijke, maar dewijl er van de laatste onder de 13 begrepen zijn, zoo kan men er althans veilig uit besluiten, dat er noch matige noch slechte afzonderlijke of gezindheidsscholen in Gelderland zijn, maar dat zij officieel onder de goede en zeer goede zijn gerang

schikt. Dat is te opmerkelijker, omdat de geest der schoolopzieners niet gunstig gestemd is voor die scholen. De partij van den Heer Groen dringt er bij iedere gelegenheid op aan, dat men hare scholen bezoeke, om met kennis van zaken te kunnen oordeelen over den geest, die in die scholen heerscht, en zoo als men zegt, wordt door de gestelde autoriteiten zeer schaars en ter loops dat onderzoek gedaan1. Men heeft toch regt aan te dringen dat het onderzocht worde, of de vrees gegrond is, die men voor het opheffen van belemmerende bepalingen koestert, en zoo dat onderzoek nooit opzettelijk heeft plaats gehad, mag dan als onbetwiste waarheid worden aangenomen, dat die scholen onverdraagzaamheid en sectehaat kweeken? Het zij mij geoorloofd, tot dat men mij met meer afdoende bewijzen overtuigd zal hebben, de vrees niet te deelen, die men aan den eenen kant koestert voor de noodlottige gevolgen van de gemengde school, en evenmin die voor de schrikbeelden, welke men zich vormt van de afzonderlijke scholen. Alleen dan vrees ik ze, als een van beide door dwang worden opgelegd: want dwang kan de spanning tusschen Protestanten en Roomschen vermeerderen; - dwang vrees ik evenzeer, wanneer ze ons gezindheidsscholen, als wanneer ze ons scholen van louter burgerlijk maatschappelijk belang wil opleggen, al is het laatste met het vrome doel om het kerkelijke beginsel te bewaren.

 

Zeer gewigtig was in de derde plaats de rede van den Minister van Binnenlandsche Zaken: overtuigend werd daarin betoogd, dat eene partiële verandering in de wetgeving voor het onderwijs ongrondwettig zoude zijn; maar hetgeen bij des Ministers helderheid zoo zelden het geval is, er was een gezegde dat ik niet begrijp: ‘Hier is geen sprake van opvoeding, maar van onderwijs;’ het onderwijs toch is een deel der opvoeding: dit is dus met andere woorden: er is geene spraak van het geheel, maar van het deel. Maar dit deel is het juist waarop de ouders regt hebben, 'twelk hunne regten in aanraking brengt met die van den Staat.

De Minister zeide (Bijblad, bl. 503): ‘De geachte spreker heeft gewaagd van het regt van opvoeding der kinderen. Hier is geene sprake van opvoeding, maar van onderwijs.’ Hiermede toch kan de Minister niet bedoelen dat het onderwijs geen deel der opvoeding uitmaakt. Wat dan? Ik herhaal het, het is mij niet duidelijk.

Waarvan bij het maken der wet op het onderwijs sprake moet zijn; wat het doel is dat bereikt moet worden, is naar mijn inzien zeer gelukkig geformuleerd door het Hoofdbestuur van het Nut van 't Algemeen: eene evenredige1 ontwikkeling van het gemoed, het verstand en het ligchaam. In de middeleeuwen was de ontwikkeling van het ligchaam bijna uitsluitend het doel der opvoeding; thans wordt zij al te vaak verzuimd en te vaak de invloed voorbijgezien, die het ligchaam op de ziel uitoefent. Het zou derhalve een verzuim in de wet zijn, als de weg niet werd geopend, om bij de jeugd ook het ligchaam te ontwikkelen; het zou een gebrek zijn, als de wet daartoe een voortdurend beletsel in den weg legde, en het zou eene utopie zijn, om dit dadelijk overal door eene wetsbepaling te willen bereiken, dewijl het personeel der onderwijzers er nog niet voor geschikt is2. Maak er hen geschikt voor, boezem er hun lust voor in, stel de gelegenheid tot het onderwijs open, op zoodanige wijze als gij wilt, en de onderwijzer zal zijn doel weten te bereiken. Niet anders is het met de ontwikkeling van het gemoed en het verstand; zorg dat gij godsdienstige, ijverige, goede opvoedingkundige onderwijzers hebt, die geheel met hun vak zijn ingenomen, en zij zullen elke gele-

genheid weten te benuttigen om tot hun doel te komen; zorg alleen hun die gelegenheid niet af te snijden, maar hef alle belemmeringen op. Ik heb niet begrepen wat de Heer Toorenenbergen bedoelt, pag. 11, met ‘de strekking om de openbare school prijs te geven aan de willekeur eener organisatie, waarbij het organiseren zelf hooger geschat wordt dan het teederst belang.’ Zoo veel schijnt er uit te blijken, dat hij het organiseren, dus het grondwettig voorschrift: ‘de inrigting van het onderwijs wordt..... door de wet geregeld,’ lager schat dan het teederst belang. Is dit belang de gezindheidsschool? Dan moet ik hier eene juist tegenovergestelde meening uitspreken; ik weet niet waarom ik van de gezindheidsschool op zich zelve hier iets anders, iets beters zoude verwachten, dan Frankrijk, Duitschland en Engeland hebben opgeleverd, en van de inrigting van het personeel daarentegen verwacht ik alles. Of het personeel van de bestuurders, dat is van het toezigt, goed zal zijn, of dat van de onderwijzers goed zal blijven, en, waar het nog gebrekkig is, gaandeweg zal verbeteren, dit zal geheel van die organisatie afhangen. Naar mijn inzien hangt er dus alles van af. Niemand behoore tot het bestuur, dan die met hart en ziel voor het onderwijs is, niet die er alleen zijne ledige oogenblikken aan kan en wil geven, maar die niet anders vraagt dan er zijn leven aan toe te wijden, die, hij moge Roomsch of Protestant zijn, niets hooger acht dan zijne godsdienst; als men zulke mannen gekozen heeft, kenne men hun zelfstandigheid toe; na vijftigjarige minderjarigheid durve men de school te emanciperen; op de vorming der schoolmannen oefene de kerk een heilzamen invloed uit, en de natie zal den besten waarborg tegen willekeur in de zelfstandigheid van zulke mannen vinden. Alleen door een werkdadig aandeel in de vorming der kweekelingen voor den onderwijzersstand te nemen, kan de wensch van den schrijver (bl. 31) vervuld worden, ‘dat door den invloed der kerk, de godsdienst binnen de muren der school, neen in hare aderen en polzen worde gebragt.’ Ik herhaal het als mijne vaste overtuiging: van eene goede organisatie van het bestuur hangt, hoe de wet ook zij, het meeste af. Het personeel onzer onderwijzers munt gunstig uit in zedelijkheid - in Christelijken zin - boven dat onzer naburen; het is niet besmet met socialismus als het Fransche, met rationalismus als het Duitsche, en het munt verre

uit boven het Engelsche; met zulk een personeel kan veel gedaan worden.

Mogt iemand de voortreffelijkheid onzer onderwijzers boven de Engelsche betwijfelen; hij vergelijke de officiële staten, door onze regering medegedeeld, met Chambers papers for the people in het opstel: the education movement. Na een donker tafereel te hebben opgehangen van den in- en uitwendigen toestand der scholen in Engeland, uit officiële stukken getrokken, gaat hij aldus voort: ‘Indien wij de kracht van het onderwijzend personeel beschouwen, dat is het getal en gehalte van onderwijzers en onderwijzeressen, zullen wij ze grootendeels onvoldoende vinden. Het is eerst in deze laatste jaren toegegeven, dat men, om aan het hoofd van een school te staan, daartoe moet worden opgeleid. Velen, die nu onderwijzers zijn, missen deze opleiding; zij namen dat beroep bij de hand bij gebrek aan iets anders. Inderdaad, het leger is niet bonter zamengesteld dan de rangen der onderwijzers. De man van opvoeding, opgeleid voor de kerk, de balie of de geneeskunst, laag gezonken door wangedrag of ongeluk; de handelaar, ongelukkig in zijne zaken; de kantoorklerk, wiens goede naam verloren is; de ambachtsman, die door toeval niet langer met zijne handen zijn brood kan verdienen; de gepensioneerde krijgsman, en dan de menigte weduwen, getrouwde en ongetrouwde vrouwen, die alleen de keus overblijft tusschen onderwijzen en gebreklijden; deze allen hebben het onderwijzerspersoneel vergroot, terwijl zij er allerlei soort van bijberoepen bij uitoefenen. Dit ras vermindert echter: de plaats der onwaardigen wordt langzamerhand ingenomen door anderen, voor wier stelselmatige opleiding gezorgd wordt door de Regering en de opvoeding-genootschappen.’

En wat had de kerk gedaan? Waarlijk, de diensten, die de kerk tot nu toe aan de school heeft bewezen, zijn luttel; in ons Vaderland even als elders, zoo als gezegd is. De Heer van Toorenenbergen erkent dit zelf; pag. 9 zegt hij: ‘De kerk heeft de eer verbeurd van de school alleen te verzorgen; zij heeft verdiend het woord der bestraffing: “Wanneer de kerk slechts met gelijke opoffering en liefde, als een Pestalozzi, voor de lagere scholen altijd gezorgd had, dan zou het onmogelijk geweest zijn..... dat de Staat zich van de school meester gemaakt en geheel dit gebied binnen den kring zijner werkzaamheid getrokken had. Wij

geven volkomen toe, dat de staat hiermede op een vreemd gebied staat. Maar hoe, indien de eigenlijke verzorgers en wachters slapen? Waarlijk, wij kunnen dan eerst weder de school aan den Staat onttrekken, wanneer wij door de kerk de school zóó inrigten, dat zij het volk rijke winst en zegen aanbrengt, en de eischen vervult, die ook de Staat regt heeft aan de school te doen.”’

Welnu, dat de eigenlijke verzorgers en wachters bewijzen dat zij niet slapen, maar wakker op hun post zijn, bij het vormen van het jeugdig personeel der aankomende onderwijzers, en dat de Staat door de zondagscholen aan de verschillende Nederlandsche kerken ruime gelegenheid geve om ‘de school zoo in te rigten, dat zij het volk rijke winst en zegen aanbrengt.’

 

Ik heb met genoegen aan het vereerend verzoek der Redactie van de Gids voldaan; ik heb daartoe op nieuw het vraagstuk der betrekking van kerk en school met zorg onderzocht; het spijt mij, dat de uitkomst van mijn onderzoek niet meer overeenstemt met de denkbeelden van iemand, wien ik hoogacht, en met wien ik zoo zeer sympathiseer in den wensch naar eene Christelijke volksopvoeding. Had de kerk altijd zulke trouwe en ijverige dienaars gehad, dan zoude ik mij niet behoeven te scharen onder de bestrijders van hare heerschappij over de school.

Naschrift.

Dus verre was dit artikel reeds gezet voor het vorig nummer van ‘de Gids,’ toen de redactie mij hare begeerte te kennen gaf, om het eerst in dit nummer op te nemen. De discussiën over het onderwijs, die toen aan de orde van den dag waren, deden mij geheel met het wenschelijke van dit uitstel instemmen, en inderdaad de debatten op den

29sten November en den 1sten December hebben een paar bijzonderheden opgeleverd, die met het door mij geschrevene in vrij naauw verband staan.

De eerste is het zonderlinge verschijnsel, dat van drie zijden aanhalingen uit Victor Cousin hebben plaats gehad, om twee geheel tegenovergestelde meeningen uit zijne werken te verdedigen. Cousin is ongetwijfeld een man van grooten naam, en zeer verre is het van mij, hem dien te willen betwisten, maar als een warm aanhanger van de eclectische school, is hij, even als ieder ander, die bij het onderwijs een lievelingsdenkbeeld voorstaat, te mistrouwen als het dat lievelingsdenkbeeld geldt. Als eclecticus lag er hem alles aan gelegen, de studie der wijsbegeerte als een verpligt vak bij het middelbaar onderwijs te behouden. Het is een dwang, door de universiteit opgelegd, waarover velen klaagden, en die, geloof ik, als alle dwang, nadeelig heeft gewerkt, en resultaten voor Frankrijk heeft gehad, die de anders zeer scherpziende Cousin niet over het hoofd zoude hebben gezien, als zij niet ongunstig waren voor zijn lievelingssysteem.

Maar hoe helder de blik van Cousin moge zijn, ik kan aan geen vreemdeling, die onbekend is met onzen landaard, gezag toekennen in de meest eminent nationale aangelegenheid. Alleen aan mannen, grijs in ondervinding, als Nassau, de Raadt, Görlitz en diergelijken kan ik gezag toekennen, in zoo verre als hunne oordeelvelling zaken betreft, die binnen den kring hunner eigene ervaring liggen.

Het is te hopen, dat, als eens de wet van het onderwijs in discussie zal zijn, men alleen de ervaring zal raadplegen, en daarover met bezadigdheid zal beraadslagen; dat men zal aannemen dat ieder het heil des Vaderlands zoekt, en dus de meest mogelijke vrijheid aan zijne wederpartij zal geven, en ieder van dwang zal afzien, opdat er voor elk een gelegenheid zij zijn lievelingsdenkbeeld in praktijk te zien gebragt. Ik heb met bijzonder genoegen de woorden van den Heer Groen gelezen (Bijblad, bl. 134): ‘noch het een, noch het ander systeem moet bij dwang worden opgelegd.’

De tweede bijzonderheid is een merkwaardig verslag, door den Heer van Dam van Isselt aangehaald. Hij zeide (Bijblad, bl. 343):

‘Er wordt veel bijgebragt tegen de onmogelijkheid van te hebben goede godsdienstige scholen, wanneer het niet zijn gezindheidsscholen.

Nu wil ik onder de aandacht van mijne geachte medeleden brengen een verslag uit Ierland, te vinden in de Staatscourant van den 4den dezer maand. Ik zal de vrijheid nemen dit voor te lezen:

Dezer dagen is in Iersche bladen weder een getuigenis openbaar gemaakt ten gunste der in Ierland van Staatswege opgerigte volksscholen voor kinderen van elke godsdienstige gezindheid. Het is een verslag, na de inspectie eener zoodanige school, de modelschool van het district Bailieborough, opgemaakt door geestelijken van de Anglikaansche en van de Roomsche kerk, alsmede van het Presbyterische kerkgenootschap. Het volgende is de hoofdinhoud van het verslag. De volksopvoeding is in dat district tot voor weinige jaren slecht behartigd; zoo veel te meer indruk maakte op ons de verbetering, in het uiterlijk voorkomen en in het geheele gedrag der leerlingen zigtbaar, niet minder dan door het verstand en door de kennis door hen aan den dag gelegd; wij zagen daarin een blijk, dat het in de school gevolgde stelsel niet enkel strekt tot werktuigelijk aanleeren van lezen en schrijven, maar dat het bij het mededeelen van nuttige kundigheden de geestvermogens opwekt en leidt.

Bij het ondervragen der kinderen bleek ook dat aan het godsdienst-onderwijs al de zorg, die het verdient, besteed wordt. De geschiedenis en de profetiën des Bijbels maken een deel uit van het onderrigt dat de kinderen gezamenlijk ontvangen; buitendien worden die kinderen van elke gezindheid afzonderlijk een half uur dagelijks door een godsdienst-onderwijzer, en elke week een uur lang door een geestelijke van hunne gezindheid in de godsdienstleer onderrigt. Wat het gezamenlijk godsdienst-onderwijs bevatten zal, wordt door het schoolbestuur bepaald, doch kinderen, wier ouders in het gezamenlijke godsdienst-onderwijs bezwaren mogten vinden, mogen niet gedwongen worden om het bij te wonen. De schoolboeken, die, van wege het algemeen schoolbestuur uitgegeven, door alle kinderen zonder onderscheid gebruikt worden, bevatten niet weinig godsdienstig onderrigt, en aan de geestelijken wordt ruimschoots gelegenheid gegeven, om aan de kinderen hunner gezind-

heid onderwijs in hunne kerkleer te geven. Wij achten dus het nationale of gemengde schoolstelsel geschikt om menschen van alle gezindheden tot bevordering der volksopvoeding te doen zamenwerken zonder opoffering van elks eigen overtuiging.’

Is er beweerd, dat zoodanige gemengde school niet zou voldoen aan de eischen der grondwet? Is er onderzocht, of de invoering van zoodanige scholen hier mogelijk is? of een geestelijk toezigt op de scholen in een land kan ingevoerd worden, waar een halve eeuw een burgerlijk heeft bestaan? Neen! De Heer Mackay heeft geantwoord (Bijblad, bl. 349):

‘Door den spreker uit Tiel (den Heer van Dam) is ter aanprijzing der gemengde school, een berigt uit Ierland medegedeeld, te vinden in de Staatscourant van den 4den November, alwaar door de vereeniging van eenen Anglikaanschen, van eenen Presbyteriaanschen en van eenen Roomschen geestelijke een model-gemengde school zou zijn opgerigt. Ik moet dien spreker herinneren, dat een later berigt in de Staatscourant van 28 November inhoudt: Op verzoek van een aantal inwoners van Waterfort (in Ierland), waaronder ook de Roomsche bisschop, had het gouvernement besloten aldaar eene modelschool voor kinderen van elke gezindheid, naar het in Ierland ingevoerde stelsel van gemengd schoolonderwijs, op te rigten. Reeds waren daartoe voorbereidende maatregelen genomen, toen de bisschop aan de overheid verklaarde, dat hij de oprigting eener modelschool te Waterfort niet alleen niet goedkeurde, maar er zich met alle kracht tegen verzetten zou.

Ik heb dit alleen medegedeeld ter opheldering van het feit. De kracht van het daaraan ontleende argument verliest dus hare waarde.’

De Heer Mackay vergist zich hier: de Heer van Dam sprak niet van eene school, die zou zijn opgerigt, maar van de officieel erkende resultaten eener reeds gewerkt hebbende school; en daartegen stelt de Heer Mackay het veranderlijke en ongemotiveerde gevoelen van een bisschop over; dus gezag tegenover ervaring. Iemand, die ook gezag heeft bij den Heer Mackay, Dr. Doedes, heeft tot den Hoogleeraar Opzoomer gezegd: ‘of liever zoude ik u in bedenking geven, of denken mogelijk is zonder weten, en of er

weten mogelijk is zonder waarnemen.’ Als dit waar is, hetgeen ik niet betwijfel, laat dan de waarneming, dus de ervaring, de grondslag der aanstaande wetgeving op het onderwijs zijn, - en laat ons, noch door citaten ons in den war, noch door aprioristische redeneringen ons van den weg laten brengen, opdat wij niet tot dwang komen.

 

c.l. van woelderen.


Vorige Volgende

Over het gehele werk

titels


Over dit hoofdstuk/artikel

auteurs