Een gheestelijck lust hofken

Met schoone lieffelijcke geestelijcke ghesanghen beplant, door eenen Catholijcken pastoor

Liedeken van Maria Maghdalena weenende aen 't graf. Ioannis 20. 11.

Op die wijse: Die schoonste die my dus marteliseert, &c.

ACh! hoe den schoonsten my martiliseert
En swaeren klacht aendoet,
Gelijck een Swane lamenteert
Wanneer hy sterven moet,
Soo blijft mijn herte in persse staen,
Om dat my dus mijn liefsten is ontgaen.

Als ick bedenck sijn droevich endt,

Sijn pijn en wrede doot,
Sijn doorne croon in 't hooft geprent,
En 't bloedich lichaem bloot,
Sijn handen wredelijck wtgereyckt,
Mijn droevich hert van rouw' geheel beswijckt.

Sijn ogen claerder als cristal

Soo jammerlijck ontstelt,
Sijn mont gelaeft met bitter gal,
O torment, o gewelt!
Hoe stont mijn hert geparst in pijn,
'T was u bekent, o Jesu liefste mijn,

[p. 162]

 

Nu is mijn troost ontnomen my,

 

Mijn hert, mijn siel, mijn lief,

 

Want hy alleen my maeckten bly

 

Hy was al mijn gerief.

 

Hoe kond mijn siel in mijn meer sijn,

 

Als my ontginck Jesus den liefsten mijn.

 

Mijn siele smelten in sijn woort,

 

't Was mijn spijs delicaet,

 

Hoe wel was my als ick hem hoord,

 

't Was noyt te vroegh of spaet,

 

Meer kan mijn leven niet bestaen,

 

Daer my aldus mijn liefsten is ontgaen.

 

Mijn tranen sijn nu mijnen dranck,

 

Geen troost en neem ick aen,

 

In druck sal staen mijn leven lanck

 

Hoe soud' ick vreugd' ontfaen,

 

Hoe wert mijn hert geperst in druck

 

Hoe swaer valt u mijn hert dit ongeluck.

 

Och wie mocht toch den schoonsten mijn

 

Noch eens aenschouwen doen,

 

Sijn mont, sijn oog, aensicht divijn,

 

Sijn hooft, sijn leden schoon,

 

Maer och, hy my gestolen is,

 

Ach! hoe benaut staet mijn hert in dit cruys.

 

Als nu die son was op gegaen

 

Ick haest ten grave quam,

 

Ick sach het graf wel op gedaen,

 

Maer mijn liefst' niet vernam.

 

In mijn was moet, noch sin, noch spraeck,

 

My docht mijn hert van angst en rouwe braeck

 

Ach Godt u is mijn angst bekent,

 

Neemt my doch 't leven af,

[p. 163]

 

Geeft mijn benautheyt hier een endt

 

In mijnes liefsten graf,

 

Och! quaem een die my tijding bracht

 

Waer doch mijns liefsten lijf is in gelacht.

 

Ick sou hem over bergen hooch

 

En daelen soecken gaen,

 

Het sou den wech mijn droevich ooch

 

Soecken met men'gen traen,

 

Maer 't is om niet, dus herte mijn

 

Ws liefsten doot moet uwen doot nu sijn.