Geuse lietboeck, waer in begrepen is den oorspronk van de troublen der Nederlantsche oorlogen, en het gene daer op gevolght is

[fol. 15v]

Oorlof-Liedt van M. Ioris Silvanus, aen de verstroyde Gemeynte van Antwerpen.

Stem van den 141 Psalm, Ick roep u Heer aen, &c.

ICk neme Adieu mijn schaepkens al,
Eylacy ick moet u laten,
Adieu mijn alderliefste getal
Die ick nimmermeer kan haten,
Adieu broeders en susters gemeyn,
Adieu Litmaten Christi reyn,
Met woorden wilt doch wel vaten.

Oorlof Bruyt Christi, Adieu Lely soet,
Adieu wy moeten scheyden,
Oorlof o lieflijcke Gemeynte soet,
Wy moeten den tijt verbeyden
Tot dat ons Godt by een versaemt,
Adieu groen Kercke hoogh befaemt,
Godt sal u noch eens verbreyden.

Oorlof mijn kinders, alderliefste bloet,
Het scheyden is bitter om smaken,
Ghy zijt mijn hert en ziel, zijt dies vroet,
In liefden mijn hert sal blaken
Tot u, en nimmermeer ick sal
Vergeten u in 't aerdtsche dal,
Altoos na u sal ick haken.

Rijst op, O Heere! Alderliefste Godt,
Hoe lange sult ghy slapen?
U lieve volck wort jammerlijck bespot
Van Monicken ende Papen,
En andere godtloosen meer,
Die verdrucken u Schaepkens teer,
O Heere wilt eens op waken.

Ick roep tot u in desen grooten noodt,
En bidde voor alle mijn Schapen,
Die van den godtloosen lijden aenstoot,
Na welcke sy hongerigh gapen,
Verlost ons Heer 't is meer dan tijt,

[fol. 16r]

 

Van der wolven tanden ons bevrijt

 

Grijpt selve inde handt de wapen.

 

 

 

Strijt voor ons Heer, betoont u kracht,

 

Ghy zijt ons helper alleyne,

 

U is dat Koninghrijck en alle macht

 

Eylacen ons hulpe is kleyne,

 

Wy zijn ellendigh in onsen staet,

 

Ons lijden niemandt gade slaet

 

Onder de menschen gemeyne.