Geschenk voor Nederlands jufferschap

[p. 42]

Julia.

Waarom heeft het Meisjen, van de Kindschheid af, veel meêr aanvalligheid, dan de Jongeling? waarom meêr inneemenheid? is het niet daar door, wijl de Sexe door de Natuur zagter gebeeld en levendiger van gevoel is, - eene geheime neiging spoort haar aan, om te behaagen.

Dan, zonder eene behoorlijke bestuuring en bepaaling wordt deze neiging eene buitenspoorige zucht tot overwinnen: zonder dat men zich bekommert met te vraagen, aan wien, waar door en hoe men behaagt? men ziet, dat schoonheid, rijzigheid van gestalte, of bij gebrek van dezen, aartigheid, opschik en mode voornaamlijk den aandacht tot ons trekken, - het mist ook nimmer, die uitwerking te hebben, dan hoe lang duurt de indruk, dien wij in het hart eens anderen daar door gemaakt hebben, en hoe spoedig verwelkt de roos der Jeugd? - zoude men dan eerst op de verëdeling der ziel zich toeleggen, wanneer, bij het toeneemen der jaaren, de uitwendige schoonheid vermindert? neen - dan is het te laat - de grond, welke zoo lang woest en onbearbeid gelegen heeft, zal dan niets anders, dan distelen en doornen voordbrengen.

Doch 't kan zijn, dat het der Jeugd in den maalstroom der samenleving, onmogelijk zij, om reeds in de lente der jaaren, naar den ernstigen ouderdom vooruit te zien, dat men dan voor 't minst oplette, aan wien en waar

[p. 43]

door men behaage, en in hoe verre dit behaagen van de uiterlijke schoonheid afhange.

Zonder verstand en deugd; zonder behoedzaamheid kan men alleen den dwaazen betooveren; - en dwaazen of geen dwaazen - de aanbidding, die men op deze wijze verwerft, geeft het hart grooter denkbeeld van zijne waarde, dan het waarlijk bezit.

Julia was zoodaanig: - zonder een welgeplaatst hart, zogt zij alle harten aan zich te kluisteren; elk met een zeker soort van verachtende trotschheid aanziende, vorderde zij echter van elk verwondering; Hoe meêr liefdesverklaringen zij van de hand wees, des te grooter wiesch het getal haarer verëerers aan: Daar zij algemeene vleijereijen gewoon was te ontvangen, was haar niets verdrietiger, dan koelheid, en onopmerkzaamheid ten haaren opzigte.

Zeer bevreemde haar dus het koel en nalaatig gedrag van Albert, een Jongeling, die bij een goeden afkomst en ruime middelen, de inneemendste gestalte paarde, en daar te boven de uitmuntendste vermogens van ziel bezat - - elke Dame geleide hij naar 't Concert en op wandelingen, elk verzogt hij op het Bal ten dans - - - dan haar niet!

Zeer gaarn zoude zij deze handelwijze met verachting en koelheid beändwoord hebben; gaarne had zij zijnen stand en rijkdom, zijne beelding en schoonheid, zijne kunde en bekwaamheden over het hoofd gezien en gelo-

[p. 44]

chend, - dan dit konde zij niet doen, zonder haare naijver en nijd bloot te leggen, het algemeen vertrouwen, dat op hem rustte, de achting, waar mede hij allerwege ontvangen werd, was te groot: - welk eene schande voor haar, die aller harten veroverde, dat zij, onder het groot aantal haarer slaaven, Albert niet tellen konde! gevoelloos? neen dit was bij niet en echter - terwijl zich twintig voor haare voeten nederbogen, bleef Albert onder de meenigte staan - terwijl de eene van vuur en vlammen, de andere van leliën en roozen klapte, en de derde haar allerlei soort van snuisterijen als prezenten aanbood of haar een Serenade toe tokkelde, liet Albert zich zien noch hooren en zoo hij al verscheen, sprak hij met andere meisjens veelëer, dan met haar.

Haare truimseerende houding verdween, zij werd stil en verdrietig; haare Vapeurs namen de overhand, zoo, dat zij alle gezelschappen vermeidde: - eenzaam dagt zij de reden na, waarom zij dezen niet konde vermeesteren, daar zij zoo veele andere Jongelingen verwonnen had en op eens viel het haar in, dat men den wijzen nimmer met dezelfde middelen, als den dwaazen kan behaagen: - ik ben schoon, riep zij uit, mijne kleding en houding zijn naar den besten smaak, alleen, ik ben te wispeltuurig, te verstrooid; onder het sierlijk kapsel draage ik een al te ledig hoofd om - bij alles, wat mijne zinnen streelt, bezit ik niets, dat het hart roert - zie daar de knoop, die ik ontwikkelen zal.

[p. 45]

Heilzaam was deze ontdekking; zij maakte den kring haarer werkzaamheden enger, zij onttrok zich aan de gezelschappen, zij ontnam aan het Toilet eenige uuren, om die aan eene goede Lectuur en de verëdeling van haar hart toe te wijden.

Behoorlijk hier in geslaagd zijnde, verscheen zij weder in de gezelschappen - men kende Julia niet meer - de snaterende Petit maitres fluisterden de lieve Saletpoppen in 't oor, dat Julia de helft haarer aartigheden verlooren had. Albert, welke, in weêrwil van zijn gedrag, haar heimlijk bemind had, was verrukt over deze verandering; zoo koelzinnig hij voorheen geweest waare, zoo veele blijken der vuurigste achting en liefde betoonde hij haar nu - - zij gaf hem haar hart en hand en in zijn bezit was zij zoo gelukkig, dat zij, met vreugde de verövering eener gansche waereld harten vaarwel zeide, om de vrugten van deugd en wijsheid dankbaar in te oogsten.