Germania. Jaargang 3

Aan de Verfranschers in Vlaanderen

Nog ligt ons volk ontmand, verkracht,
Het brein verstompt, de ziel versmacht,
Aan spot, miskenning prijs gegeven.
't Miskent de taal van zijn geslacht,
Dat stoere Vlaamsche volk, dat placht
Zoo echt Germaansch, zoo vrij te leven.

[p. 624]

 

Wij weten 't! Gij, verfranschers, lacht.

 

Lacht vroolijk maar; wij houden wacht;

 

Want vroeg of laat zult gij tech sneven.

 

Wel hem! die 't edel doel betracht

 

Aan 't volk zijn stamgevoel, zijn kracht,

 

Zijn forsche taal terug te geven.

 

 

 

Ja, lacht maar op; doch weest veracht!

 

Door u verspreidde zich de nacht,

 

Die loodzwaar drukt op 't Vlaamsche leven.

 

Gij pronktet, gij, met vreemde dracht,

 

En eigen goed werd niet geacht;

 

Ja, u is Vlaandren vreemd gebleven.

 

 

 

Ons volk zal opstaan uit dien nacht,

 

Waarin het werd door u gebracht,

 

Het zal der slavernij ontheven.

 

En eens tot zijnen stam herbracht,

 

Zal 't u verplett'ren door zijn macht

 

Om weer Germaansch en vrij te leven.

 

 

 

(Doornik)

 

Omer Wattez