De Gemeenschap. Jaargang 17

[p. 391]

Jef Last
Bomen

Bomen laat mij door Uw duister,
Dromen, maar Uw luister gaan
Ver van sterren door 't gefluister
Her en der der nevellaan.

Koud als goud in klamme handen,
Oud als vrouwen zonder naam,
Zonder heuchnis, zonder tanden
Om een deugniet zonder faam.

Grijs in monnikspij gedoken
En verstoken van geluk
Wordt de dadenreeks doorbroken
Van der dagen dode druk.

Dan pas zal de bloem ontbloeien
Blauw in 't grauwe van de grot
Waar uit dood ontkiemt het leven
En het streven terug naar God.