De Gemeenschap. Jaargang 17

[p. 259]

J.J. Nieuwburg
Nachtliedje

Soms, als ik haar strelend wek,
ziet zij met vervreemde ogen
vaag-verbijsterd naar het hoge
licht en 't nachtelijk bestek
van het onherkend vertrek.

'k Weet dan wat ik heb gestoord:
't leven over verre grenzen,
zonder droefheid, zonder wensen,
licht van gouder licht doorgloord,
dat slechts kind'ren toebehoort,

Wij staan echter in de nacht,
buiten deze schijn gesloten:
naar de wereld uitgestoten
bannelingen zonder kracht,
bedelaars om vale pracht.

Slapend lacht zij voor zich heen
en ik blijf verlaten achter,
sprei de deken los en zachter
over mijn blij kindje heen.
God, wat is een mens alleen!