De Gemeenschap. Jaargang 16

[p. 609]

Jac. Schreurs M.S.C.
Dieren

Wie zei mij, dat het eerst de domste dieren,
De os, de ezel en de schapen, waren
Die met de Wijsheid kerstmis kwamen vieren?

Want 'k zoek vergeefs hier nog naar arabieren:
Paarden en kemels met vergulde hoeven
Waar koningen en wijzen op koetsieren,

Naar honden die op trouw en snelheid snoeven.
Waar zijn zij nu die alles beter weten
Dan andre dieren die geen gunst behoeven?

Ik zie slechts groote, droeve oogen staren
In 't felste licht, en smalle, grijze spleten,
Dwaas kopgeschud en ongewis gebaren

Omdat zij ieder oogenblik het vreten,
Het loeien en het balken en het blaten,
Waarvoor zij op de wereld zijn, vergeten

En tòch tevreden zijn en zéér gelaten.

[p. 610]

De hanen

 

Wie die den glans van een geluk ontwaarde,

 

Kraait het zoo luidkeels zijn gebuur in 't oor

 

En geeft het prijs aan hemel en aan aarde

 

Gelijk de hanen, dat hartstochtlijk koor

 

Dat plots om middernacht den dag verklaarde?

 

 

 

En aarde en hemel gaf de boodschap door,

 

Zoodat de Mensch, uit zijnen slaap gerezen,

 

Zich d'oogen wreef en tegen wil en dank

 

Wel denken moest: dat het weer dag moest wezen

 

Met werk en ongemak en lijfsgebreken -

 

Zóó hevig en aanhoudend kwam die klank!

 

 

 

Doch toen zijn oogen slechts in duister keken

 

Heeft hij zich gemelijk vermeid in wanen

 

En, daar geen dief of duivel daar omtrent

 

Zich schuil hield, zich weer wrokkend op de hanen,

 

Zijn peluw en zijn huisvrouw toegewend.

O, Koele nacht, wat vaart mij aan,
Daar ik zoo vroeg de herten hoore
Die blatend aan mijn venster staan?

Maria is een Kind geboren,
Wij moeten Het aanbidden gaan.

o Hertenkin'dren, ziet mij aan:
Mijn hartekind, mijn uitverkoren,
Heeft mij met weelden aangedaan.

Maria is een Kind geboren,
Komt, laten wij 't aanbidden gaan.

[p. 611]

De kleine hond

 

Dit is een kerstnacht naar Fouquet:

 

Sint Jozef knielt bij de lantaren

 

En droogt zijn tranen in zijn pet;

 

Maria met de gulden haren

 

Houdt, als de bladen van een boek,

 

De slippen van den neteldoek

 

Waarop het Kindje ligt te pralen;

 

Geen engel durft meer ademhalen

 

En alle melodie is zoek ...

 

En in dit vreemde, dit astrale,

 

Dit eindelooze oogenblik

 

Zit, vóór het Kindje pas geboren.

 

Met poedelhaar maar stijf bevroren

 

Van eerbied en in God verloren

 

Een kleine hond: dit kleine ik.

[p. 612]

De witte geit

 

Achter de schuur van Bosman blaat de geit

 

Den ganschen nacht in haar verlatenheid;

 

En ik die stom in 't zakkeduister tuur,

 

Wat kàn ik voor die klagende gebuur

 

Dan toezien met de hand aan het gelaat:

 

Hoe wit een dier soms in het donker staat?

 

Want sneeuwwit is haar kleed, maar zwart als inkt

 

De duisternis die in haar oogen blinkt.

Waar is het paard, waar is de draver
En waar de ruiter, waar de hond?
'k Hoor 's avonds graag de doffe daver
Der hoeven aan den horizont,
Wanneer het brieschend door 't gebladert'
In een galop de hoeve nadert ...
Waar is het paard en waar de hond?

De wind steekt op; het bosch wordt duister;
De berg bekomt een blauwe baard
En dreigt vervaarlijk met zijn kluister
Wie nu alleen is en te paard;
Waar is de ruiter in het schuimen
Van maan en rozen, wáár het pluimen
Van manen wit en witte staart?