De Gemeenschap. Jaargang 16

[p. 252]

Pierre Kemp
Kleine gedichten

Ik sta zoo traag voor den dauw
de planten aan te staren
en zie in iedere vouw
van al die grijze blaren,
dat wat mij niet bevrijdt
van al die valsche rust.
Ik heb toch ook nog bloed
en zin voor zachten spot.
Ik geloof, dat ik iets breken moet,
al is het een vaas van God.

Ik sta al lang niet meer vooraan,
als er stoeten door de straten gaan.
Ik moet luisteren naar de boomen
en niet naar menschen die komen.
Ze komen, de menschen, en gaan voorbij
in gelederen van dwazen,
maar de élite onder hen, voor mij, zijn zij
die in koperen buizen blazen.

Lang heb ik in dien struik geluisterd,
eer ik er weg kon gaan.
Vele vertrekjes zag ik verduisterd
daar binnen ledig staan.
Ik stond met mijn tong te tellen op mijn tanden:
er is niets, er is iets, er is niemand hier.
Toen voelde ik een rilling over mijn hand en
het poederig contact van een vlinderdier.

[p. 253]

Het nieuwe vuur

 

Het nieuwe vuur is al zoo oud.

 

Ik droeg reeds in mijn jonge jaren

 

kaarsen beplakt met kleuren en goud

 

voor het bloed en het vuur van de martelaren.

 

Het nieuwe vuur blinkt op een ploeg

 

en deed dit al voor duizend jaren.

Nog ben ik in de natuurlijke grootte geboren
en nog sta ik voor de piano als een kind,
dat meer van het wezen van de muziek kan hooren,
dan wie haar verder ondervindt.
Met vormen en kleuren te duiden,
wat er trilt door 't rood-binnenste van mij
en verrilt langs mijn haar uit mijn huid,
dat is voorbij.
Nu komen er nog de woorden,
maar ook deze boetseeren den mensch
en ik luister al lang naar accoorden,
die liggen liefst buiten zijn grens.

Ik weet misschien waarom ik hier
bij de boomen sta te wachten.
Ik wacht niet op een ander dier
om samen te overnachten.
Ik heb een huis, daar ga ik heen,
daar weten ze de waarde
van mijn ouderen schedel. Neen, alleen
ben ik nog niet op aarde.
Maar vroeger heb ik misschien gewacht,
op wat niet is gekomen
aan den rand van een dampenden zomernacht
bij 't geruisch van zulke boomen.