De Gemeenschap. Jaargang 15

[p. 621]

Loe Maas
Kerstmis 1939

Wanneer Gij, God, dit vreemde lied
Van Kerstvreugd en van Kerstverdriet
Beluistert, maar den dichter niet
Ontwaren kunt in zwarte straat:
Wend dan niet af Uw mild gelaat
Maar zie hoe hij beangst, ontsteld
Aan zijnen droom de sterren telt,
Uw sterren, en hoe hij, een kind,
Op 't rhythme van den sombren wind
Een oud en nieuw verhaal verbindt ...

Wij kennen niet den blanken dag
Van zilvren sneeuw en klokkenslag
En stille vreugd die als een rag
De menschen en de dingen raakt.
Want onze aarde is zwart en naakt
En duldt noch droom noch vroomheid meer.
De wondre Wijzen van weleer
Vervingen wij door een piloot;
Hun wierook, goud en mhir door schroot
En andre kruiden van den dood.

Het oud verhaal heeft afgedaan.
Wij zullen niet als herders gaan
Met vruchten en een vreugd belaan:
Want het Gloria vervingen wij
Door luchtalarm, en 't even-blij
Geblaat van lamren in den nacht
Door kinderleed en vrouwenklacht.
De kerstboom werd een zwaar kanon
Dat tusschen kim en horizon
Een land van louter sterven won.

[p. 622]

 

Wie droomt nu nog van een schalmei

 

Die, achteraan de herders, blij

 

Haar klanken strooit in sneeuwvallei,

 

Nu dag aan dag de koude fluit

 

Haar doodelijke dreiging tuit?

 

Wij zoeken zelf nu naar een stal

 

Tot dekking. En als bijgeval

 

Een lied rilt in de duisternis

 

Herdenken wij vol droefenis

 

De dooden, tot 't verklonken is.

 

 

 

Maar tusschen schreeuw en angstgebaar,

 

- Wij leven niet, wij sterven maar

 

Aan telkens naadrend nieuw gevaar!

 

En tusschen twee explosies door

 

O goddlijk Kerstkind, luister, hoor

 

Hoe in ons hart nog heel stil leeft

 

De hoop op vrede dien Gij geeft

 

Aan allen die goed willend zijn -,

 

En geef den dichter, bij zijn pijn,

 

Uw rust, en hen die met hem zijn.