De Gemeenschap. Jaargang 15

[p. 502]

Edgar Twello
Nieuw Ninive

Dat Gij bezonnen harten wenst, o God,
Dat Gij zowel de pratte luidheid schuwt
Als het ijlhoofdig, onbeschaamd, bigot
Gebazel van de schenders Uwer wetten,
En toch altijd dit Ninive, verruwd
En driest als Babel, sparen wilt ... niet wreed
Kastijden om de scheuring Uwer netten,
Noch van zijn tong (op prenten en kolommen)
Dien laster verontwaardigd doen verstommen ...
Mijn God, leeft dan op aarde géén profeet,
Géén nieuwe Jonas die dit-al, deez' trouw
En plicht vergeten Stad wil openbaren
Van straat tot straat, in kroeg en feestgebouw? -
Vloeide vergeefs dan 't bloed van Martelaren,
Zijn de Belijders en de Maagden zot,
Omdat zij, deze wufte wereld tot
Exempel, onophoudelijk hun dagen
Lengden met Ninivé's behoud te vragen?
o, Neen, want uit hun sterven en hun striemen
Doet Gij bekering en genaden kiemen,
Terwille van hun Vriendschap keert ons lot!