De Gemeenschap. Jaargang 15

[p. 252]

A. Marja
Thuiskomst

Hij reed die morgen, moegereisd,
terug langs de vertrouwde wegen;
zo rood en helder in de regen
lag daar het huis, met groen omlijst.

De wielen suisden; blank en glad
vergleed de straatweg met terzijde
de vochte bomen en de weiden,
waar schapen graasden langs het pad.

Dan stond hij aarz'lend in het grint,
het ijz'ren hek ging piepend open
en viel weer dicht, de struiken dropen
en geurden in de luwe wind.

Verschemerd, door het glas, dat blonk,
zag hij bij 't raam zijn vader zitten
en verder weg het vage, witte
haar van een vrouw, die koffie schonk.

Toen, met een nauw bedwongen schok,
wist hij, hoe ver hij van hen leefde,
en glimlachte, maar even beefde
de hand, die aan de belknop trok.