De Gemeenschap. Jaargang 15

[p. 239]

Chris van der Weye
Sonnet

(naar calderón de la barca: estas
que fueron pompa y alegría ...)

zij die vol praal waren en luister
toen zij ontwaakten in den morgen
zijn 's avonds ijdele jammer en zorgen
in de kille omarming van het duister.
die tinten die den hemel tartten:
goudranden iris, sneeuw en scharlaken,
zal de dood tot een beschaming maken
zóveel brengt iedere dag aan smarten!
te bloeien kwamen vroeg de rozen,
nauw ontbloeiend reeds verdorven,
wieg en doodkist in één knop als buren.
zo ziet de mens zijn lot gekozen,
's morgens geboren, 's avonds gestorven;
eeuwen die gingen blijken slechts uren.