De Gemeenschap. Jaargang 15

[p. 196]

Math. Kemp
Vluchtelingen

Nog een gebergte, nóg een woestijn,
wat stinkende stammen, en we zijn
't ontzinde Westen ontsprongen:
een wereld waar kinderen zongen
den lof van doodslag en slavernij.
Wij trillen van honger, maar voelen ons vrij!

Mijn zenuwen schreeuwen om sneeuw.
Verduurden ze niet een eeuw,
die huichelend teemde van vrede,
die waanzin teelde met rede,
die maanziek kwijlde een wellekom,
aan Antichristen in velerlei mom?

Mijn handen beven naar zon,
van toen die grimmige tijd begon,
dat wij doken in giftige dampen,
in donder van oorlog en rampen,
in nevels van angsten en verraad,
in helsche liefde en hemelschen haat.

Daar, tegen fondanten heuvelkop
doemen kobalten wouden op,
vol vleeschbeluste lianen,
met slangen en stalen varanen,
reptielen waarvoor de panter beeft ...
Maar wij hebben in Europa geleefd.

Leerden ook wij niet van moord
de wetenschap! Nu dolen wij voort,
keuvelend, waakzaam en zonder
vrees, naar 't verrukkelijk wonder
van dronken bloeien, blind en stout,
in menschenloos en maagdelijk woud.

[p. 197]

 

In rotswand zoeken wij spleet

 

die niets van mosterdgas weet,

 

waar wij vlinders, luipaards en bloemen

 

met jonge verrukking roemen,

 

waar we onder zoel, fluweelen gewelf

 

hervinden weer mogen: ons zelf.

 

 

 

Waar wij achter zoemend gordijn

 

verliefde kinderen zijn;

 

al nadren gorilla of tijger,

 

vogelspin, krekel of reiger,

 

wij droomen voort met ontheven gelaat,

 

streelend een laatste handgranaat.

 

 

 

Daar doorgronden wij 's levens zin;

 

wij graven ons kirrend in,

 

omvademd van ruischen en bloeien,

 

van rennen, kweelen en gloeien,

 

van roekloos leven, groen en rood,

 

van wijzer geleden leven en dood.

 

 

 

Maar mijn zenuwen schreeuwen om sneeuw!

 

't Is beter moeraskoorts en leeuw

 

en het broeiende bosch te ontwijken.

 

Mijn hart wil de koele rijken,

 

kristallen koepels, hoog en blauw ...

 

'k Ben ziek van opstand, angst en rouw.