De Gemeenschap. Jaargang 14

[p. 321]

Ed. Hoornik
Avondmaal

Ik denk aan den man, die zijn avondbrood breekt,
- de doodskleur trekt over de huizen -
die een hond bezit, die zijn ooren opsteekt;
achter 't bloembehang ritselen muizen.

Hij zit in zijn hemd: lange, magere man,
de beenen op kleermakerswijze;
in de olievlam dansen schaduwen van
een buste ... Hij zegent de spijzen.

Ik denk aan den man, en mijn adem verraadt,
dat ik bang ben, ik, een onreine ...
- Waar brood neven visch en een oliekan staat
zal de Meester eenmaal verschijnen.