De Gemeenschap. Jaargang 14

[p. 270]

[Gedichten van Chris van der Weye]

Chris van der Weye

Sonnetten op den dood I

(naar Francisco de Quevedo: ya formidable ..)

reeds luiden somber en dreigend de slagen
die aan het ontzette harte konden
het naderen van de laatste stonde,
de donkre kilte van 't einde der dagen.
een vrede, een rust, die de aarde nooit gaf,
zendt ons de dood in een rouwgewaad,
teken dat hij hoflijke valsheid haat,
hij, die meer liefkozing is dan straf.
wat wil dan de angst, waarom nog gevreesd
hem die liefdevol, vroom komt bevrijden
den in duistre ellende gebondenen geest?
kom dan genodigd, ik wil u niet mijden,
dankbaar omvat ik de hand die geneest
en die mij stervend ten leven zal wijden.

[p. 271]

Chris van der Weye

Sonnetten op den dood II

(naar Francisco de Quevedo: mir'e los muros ..)

ik aanschouwde de steden van mijn land,
eenmaal zo sterk, zag ik de wallen
moe van de tijd langzaam vervallen,
gebroken, ineengestort en verzand.
ik ging naar de akkers en zag hoe de zon
gulzig verdampte het water der stromen,
en het vee van de bergen klagende komen
in de duisternis die het daglicht verwon.
en ik trad mijn huis in en merkte verslagen
hoe de luister van vroeger er reeds aan ontvlood,
en mijn staf zo gebogen, te zwak om te dragen,
en mijn degen door ouderdom dof als lood.
waar mijn blik ging, wat mijn ogen ook zagen:
het was al een herinnering aan den dood.