De Gemeenschap. Jaargang 13

[p. 624]

Hagel

Bonbons, boeken en make-up

Er bestaat een wijdverbreid ‘Damesweekblad’ dat onder den luchtigen naam ‘Libelle’ in België en Nederland ver over de honderdduizend dàmeslezeressen heeft. Mede-redactrice is een in katholieke dàmes-kringen welbekende juffrouw, bij wie werkdrift en spraakvaardigheid dagelijks en van uur tot uur over den rand borrelen. Zij pent in dit geestesproduct met den insectennaam, artikelen saam, die zij voorziet van haar initialen C.V. - en wie haar kennen verwondert het niets, dat zich steeds meer nullen aan het toenemend abonnementen-getal schakelen.

Dit alles is nog tot daar aan toe. Wat zou er te lachen zijn, indien er niets belachelijks in deze wereld overbleef? Maar dan moet het gemoedelijk blijven en dat kan alleen, wanneer de belachelijken hun vingers thuishouden als er dingen van waarde in de buurt zijn. In dit van banaliteit bulkende ‘dàmesweekblad’ - waar men in één adem door onthaald wordt op onderwerpen als: Nieuwe Hoedjes, De Nieuwe Lijn, Armbanden Troef en Wij gaan naar Indië - trof ons een artikel van C.V. zelf, over ‘Geschenken’ (Libelle van 26 Nov. 1937).

Wat zij daarover in 't algemeen beweert, is in zulk een kinderlijken Sinterklaasavond-stijl geschreven, dat men 't grootendeels wel kan overslaan. Het venijn echter schuilt ook hier weder in den staart. Daar begint deze Souvereinevan-den-Geest uit te halen over den socialen kant van de geschenken-kwestie. Wàt moeten dàmes geven, als zij, gezeten in de hoogheid van haar Libellelezeressen-stand, diepgezonken ànderen willen goeddoen? Hoor!

‘Origineele cadeaux! Het vrouwtje dat dank zij (wij cursiveeren) onvoorziene onkosten, haar even gezonde als aangename gymnastieklessen niet meer betalen kan. Jong meisje, dat drie maanden baanloos is geweest en nu zooveel achterstallige rekeningen te betalen krijgt, dat er niets meer voor den kapper overschiet. Beurs-slachtoffers (wat doen ze in de kou!? Hagel-Red.), die de programma's uit schouwburg en concertzaal nog slechts vanuit de krant kennen! Abonnementen die hier uitkomst bieden! Werkelijke vreugde, die telkens vernieuwd wordt verschaffen!’

U ziet, Hagel-lezers, geen dàme en met de Libelle onbekend zijnde, dat er eerst eenige oefening noodig is, om dit taaltje te kunnen lezen en er dan de diepe gedachte nog uit te halen. Maar de beminnelijke C.V. sleurt haar dàmeslezeressen naar nog koener hoogten van den geest. Het slot van haar weelderig betoog volgt hier:

‘Welverzorgd uiterlijk een der eerste factoren om te slagen in den strijd om het bestaan. Kappersrekeningen, die het eerst moeten wijken voor meer urgente uitgaven. Knipkaart voor het doen verzorgen van haar en nagels, geschenk dat in bepaalde gevallen heel wat meer genoegen geeft dan een dure doos bonbons of kostbaar boek, dat desgewenscht ook nog uit de bibliotheek te halen is’ (wij cursiveeren).

O zoo! Niets meer of minder. Deze

[p. 625]

met een onbemanteld complex voor kappers en lippenstiften begaafde schrijfmatrone, hijscht hier de oorlogsvlag tegen bonbons en boeken, zeldzame combinatie! Wie had ooit verwacht, dat deze beide als bij tooverslag nog eens tot de eer van eenzelfde kostbaarheid verheven zouden worden? Het blijft natuurlijk jammer, dat ook bonbons niet in de bibliotheek te krijgen zijn. Want met boeken was dit allang het geval, als de dàmes het soms niet wisten en de schade, daardoor aan boekhandel en auteurs toegebracht, zal niet beduidend kunnen stijgen door dezen

(H. Levigne)

houw-met-de-pen van C.V., terwille van de make-up harer dàmes-lezeressen. Wij moesten eigenlijk meer zulke weekbladen hebben. Dan was het ‘gevaarder-lectuur’ voor de dàmes onder onze mede-parochianen, spoedig bezworen en konden de pastoors in België en Nederland hun preek uitbreiden, door op de goede werking van een zwaar-opgemaakt gezicht en betaalde cosmetiek-rekeningen te wijzen, in den strijd tegen de gemengde huwelijken en verkeeringen. Leve de brillantine die tenminste zóó maar niet in de een of andere obscure bibliotheek te krijgen is, zeggen wij C.V. van harte na!

A.J.D.

Nog een bedrijf!

Onze beminnelijke voorlichtster heeft in het volgend no. van ‘Libelle’ enkele verlanglijstjes gepubliceerd voor Sinterklaas. Het zou niet onvermakelijk zijn, ze in extenso over te nemen, maar Sint is nu eenmaal al voorbij en wij hebben toch steeds plaatsgebrek. Een enkel citaat slechts: Moeder's verlanglijstje bevatte ‘een coupon-boekje schouwburg’ tusschen een opvouwbare parapluie en een moderne zetting voor een diamanten broche, in. Vader's hoogste wenschen waren een verwarmingsplaat voor zijn auto en een reis-etui voor schoenen. Maar Olga liet zich niet kennen voor minder dan een poederdoos met ruitenwisscher en een cursus paardrijden, terwijl Miek weifelde tusschen een hockey-stick met clublidmaatschap en zijden kousen voor dansles. Zelfs het hummeltje in de familie, de kleine Elly, wenschte alvast pianoles! In welken tijd leeft zulk een redactrice?

A.J.D.

[p. 626]

Openbaringen

Aristo, het maandblad der ideale zelfverloochening, heeft een ‘dag’ gehouden, omtrent het ingaan van den herfst, dien het naar zichzelf noemde en alwaar, naar verluidt de brillantste geesten uit zijn kring tot spontane voornemens kwamen. Zoo althans bericht een der redacteuren in den bekenden, vloeienden Aristo-stijl aan zijn andere, minderbrillante lezers.

Een dezer spontane voornemens was, volgens hem: iets meer rekening te gaan houden met de actualiteit van den Aristo-inhoud. Hoe nu - zoo zullen zich de geesten, die niet brillant genoeg waren om op den ‘dag’ te kunnen verschijnen - afvragen, hoe nu: is dan de zeereerwaarde heer Wouter Lutkie pr. niet actueel genoeg? Aan de overige redactie-leden kan het niet geweten worden, want wat die in Aristo schrijven valt als een nietigheid weg bij de stroomen zoete most, die maand aan maand uit eerwaarde's naar Italiaansch model versneden pen vloeien. Niet actueel genoeg, ondanks het feit, dat hij op den omslag van elk Aristo-nummer de titels en bij-titels doet afdrukken van de dertien geschriften, die zijn roem voor het nageslacht moeten staven!

Actualiteit gevraagd! De wensch sluit met spitsvondige logica aan op het tweede, spontane voornemen: het litteraire element in Aristo's inhoud te gaan versterken. De daad bij het woord voegend, slokte de redactie dien ‘dag’ het kleine tijdschrift ‘Klondyke’ op, waarin zich, meer toevallig dan natuurlijkerwijs, enkele jonge katholieke verzenmakers hadden vereenigd.

Het eenige talent onder deze geannexeerden, Leo Boekraad, zal zich wel het meest vreemd in de Aristo-bijt moeten gevoelen. Hoe echter de redactie van dit blad hem en zijn drie lotgenooten meent te moeten verwelkomen, als versterkers van ‘het litteraire, het dichterlijke element in ons midden’ - waarmede weer op Wouter Lutkie pr. gewezen schijnt te worden - was ons een nieuwe openbaring. Zij worden begroet met de woorden: ‘Niet-gearriveerden, dezen, en ons daarom dubbel welkom’.

Verraadt deze openhartigheid van een dubbel welkom niet wat teveel van een blijkbaar nauwelijks te beteugelen arrivisme in de Aristo-redactie?

A.J.D.

Boter aan de galg

Niet geheel onverwacht is ook dit jaar de postzegel ‘Voor het kind’ verschenen. En niet minder onverwacht koos men dit jaar, in aansluiting met zekere tentoonstelling te Haarlem, Hals' bekende jongenskopje met rottige tanden en warrige haren. Naar het Handelsblad ons in een aanbevelend artikel mededeelde, heeft de artiste, die zich met het ontwerp belastte, niet minder dan vier varianten (alle echt?) verwerkt om aan alle vereischten te voldoen, die bij het drukken van zoo een liefdadigheidspostzegel komen kijken. Het resultaat is noch verrassend, noch bevredigend.

Nu het schoone werkstuk van den direct met de hand gegraveerden postzegel helaas verdwenen is en men het mechanisch-fotografisch procédé dient te volgen, lijkt ons een geheel fotografisch voorbeeld het juiste. Ten bewijze: het lieftallige Belgische prinsesje, dat eenigen tijd geleden als geheel fotografische

[p. 627]

‘beeldenaar’ op een postzegel verscheen. Dat de ontwerper Hals' kwajongen, gelijk Rafaël's engeltjes, in een sfumato van wolkjes doet opgaan, lijkt ons slechts een aesthetisch wanbegrip, erger is dat men hier schilderkunst met gravure tracht te verwarren (alles blijft, ondanks of misschien juist om den vooruitgang der techniek, zijn eischen behouden, het zachte als het harde).

Het is zonde en jammer, dat Pijke Koch zijn groot talent ophangt aan den wansmaak van P.T.T.-ambtenaren. Dit is boter aan de galg gesmeerd.

CHARLES ROELOFSZ.

(Charles Eyck)