De Gemeenschap. Jaargang 13

[p. 570]

Anton van Duinkerken
Os en ezel

Twee schuwe dieren zagen 't pijnloos komen
Van 't Kerstkind met hun angstige oogen aan.
Zij voelden, dat hier werd geweld gedaan
Aan wetten, waar hun wezen van moet droomen.

Een schreiend wicht en nochtans God almachtig,
Onder hun adem in de krib gevlijd,
Bedwong hen tot een vreemde eerbiedigheid
En hun onnooz'le dierenziel werd krachtig,

Zoodat zij slaap en voedsel konden derven,
Arm bij het arm gezin, waar 't Kind en God
Kwam om te deelen in 't gemeenzaam lot:
Geboren worden, groeien, lijden, sterven.

Hoe wordt voor ons de vroomheid van de beesten
Bij dit klein Kind in dezen schaam'len stal
Reden tot schaamte, nu wij overal
Op Kerstmis al te menschelijk zien feesten!

(Charles Eyck)