De Gemeenschap. Jaargang 13

[p. 437]

[Gedichten van Jan Vercammen]

Jan Vercammen

Zij balsemde met geur van vlier en violieren
haar longen, haar gebaar bij deze therapie
had van een ritus iets, een roerende magie
en tevens van de vlucht der schuwe diepwouddieren.

Wat later, in den zomer, koos ze roode rozen
die gaven in de zon wat blos op haar gelaat.
Nog later de krysant, waarop de regen slaat,
die na een maannacht grauw hangt en bevrozen.

Zij dankte die getijden met wat heesche woorden
en schudde dan voornaam haar lange, zwarte haar.
Zij leidde trouw haar droomen als een kudde naar
de hooge middagzon en staarde naar het noorden,

dat zeer barmhartig was voor 't glanzen van haar oogen.
Zij bouwde 's avonds aan een vormeloos gedicht
met haar herinnering, wat lommer en wat licht,
en hield daarna haar hoofd nog luisterend gebogen.

Zij had volledig reeds een wetenschap verworven,
die wij verrast verstonden als zij plotsling zweeg.
Zij is, haar kamervenster op een noordensteeg
en op haar bed de rozen van haar bloed, gestorven.

[p. 438]

Jan Vercammen

Ik zag uw laatsten slaap. Om uw gesloten oogen
hing nog het einde van een droom als dauw
in morgenlicht; in hun gewelfde bogen
zwermde schaduw, ongenaakbaar en diep-blauw.

Zoo ziet de jager tusschenstams gazellen
onwezenlijk, als vlokken rook vergaan;
zoo hooren wij de stilte het gebaar ontwellen
van handen, die naar ons als bloemen opengaan.

Zoo vinden ook de stille Arabische kameelen
den geur van een oasis in de vuren lucht.
Maar laten wij ons niet de zekerheid ontstelen
door wat gestadig ons en ongemerkt ontvlucht?

Ik zag uw laatsten slaap. Mijn zinnen drongen
tot al uw droomen ongehinderd door.
Maar toen ik hoorde, hoe uw merels zongen,
wist ik meteen, dat ik mijn weg verloor.