De Gemeenschap. Jaargang 13

[p. 73]

Pierre Kemp
Kleine gedichten

De maan gaat open
en de bloemen gaan dicht.
Een levensgroote bloem wil ik mij koopen
en een levensgroot licht,
om door die bloem te kijken
uit oogen zonder pijn
en het licht te zien lijken
op maneschijn.

Op den hoek van het gras staat een lichtgroene vrouw
en de maaier laat rusten zijn zeis.
De haag is zoo groen en de hemel zoo blauw
en 't verhaal weer de oude wijs
van den zwarten en den witten man
en wat niet wil, niet mag en kan.
Maar de vrager wordt het vragen moe
en de vraagster schuift de takken toe.

Vanavond heb ik nog geen God gezien
en nog niet eens één van Zijn licht.
Van jonge vrouwen heb ik maar stappen gehoord
en nog niet eens een gezicht.
En toch komt die aanbiddelijke zucht
over mij, tegelijk breed en teer.
Wrijf ik mij dan muziek aan de lucht
en niet meer!

[p. 74]

Bloemen

 

Ik zou de bloemen wel handen willen geven,

 

maar mijn vingers zijn zoo grof.

 

Zij zouden schilferen hun fijn leven

 

en zijn beter voor bloemen van stof.

 

In bloemen van stof steekt allicht een vrouw.

 

Zoo'n vrouw is 's morgens een ding in blauw,

 

zoo'n vrouw is 's middags een beeld van geel

 

en 's avonds nog iets in zacht verdeel

 

van rose en rood, maar niet meer veel.

Ik ben bedroefd.
Dit paard is mij niet wit genoeg.
Alsof mijn zin alleen behoeft
een héél wit paard en al zoo vroeg
en ik dit dier geen onrecht doe,
wijl 't niet zoo wit is, als ik moe.

Zou ik het maar niet liever laten
al dat kijken naar den tijd.
Dat laten, kan mij toch niet baten
en ik voel me al weer bereid.
Alles wat ik nog wil
is toch maar een bril
en alles wordt er iets grooter in.
Elk nut is immers zonder einde en zonder begin.

't Is avond en God is groen,
want Hij spreekt van uit de boomen.
Hij heeft voor mij weer iets te doen
en nu mag ik ook weer komen.
Ik kijk in de toppen en staande kniel
ik met mijn werklooze ziel.

[p. 75]

In de hitte

 

Het is stil. Er staan planten te liegen

 

in het heete, groene licht

 

tegen even gemeene vliegen

 

met hun fantastisch gezicht.

 

De dieren lijken zoo veel

 

op mij, want ik weet ook

 

niet alles en maar een deel

 

en dat is nog gestyleerde rook.

(Cuno van de Steene)