De Gemeenschap. Jaargang 13

[p. 14]

Jan Engelman
De engel

In de kamer, waar het duistert,
heb ik bevende gefluisterd:
gord mij tot Uw leven aan,
laat mij in het zwaaien staan
van de innerlijke Zon
die niet eindigt of begon!

Want ik leef nog in prieelen
waar de zachte vogels kweelen,
zingend van het paradijs
ben ik lachende op reis
door een landschap dat verdwijnt
als geen jeugd het meer beschijnt.

Maar ik zie de groote droomen
der geslachten, hoor het stroomen
van de diepe waterbron
waar een knaap zijn lied begon,
bevende, maar niet te vroeg, toen de smart een wereld sloeg.

Wat ik altijd heb gedragen,
maar niet voor zijn uur wou vragen
om bereidheid en de lust
die geschonden leven kust,
bleef nog veilig en behoed
onder 't zorgloos zingend bloed.

Die ik aanriep is verschenen
en zóó tastbaar om mij henen,
dat ik 't glanzen van Zijn oog,
waar mijn lot zich in bewoog,
vlak nabij een waterkoel
aan den glans van 't mijne voel.

[p. 15]

 

Engel die mij heeft verkoren,

 

nimmer heb ik U verloren.

 

Toen ik vreemde wegen ging

 

naamt Gij mij als vondeling

 

en bedekte mijn gelaat

 

met een plooi van Uw gewaad.

 

 

 

Weer hoor ik Uw goudbazuinen

 

achter velden, achter duinen,

 

achter weedom, achter brand

 

van mijn tuin en van mijn land.

 

Alle weelde die ik keer

 

vind ik in die tuimling weer.

 

 

 

Zal ik tot uw goedheid komen,

 

Visioen, vertraagde droomen,

 

nu mijn werkelooze hand

 

wilde namen schreef in 't zand

 

en het hunkeren van mijn mond

 

overal een antwoord vond?

 

 

 

Aan mijn tafel neergezeten

 

zie ik Schoonheid, vind het Weten

 

dat Uw ster, waarvoor ik beef,

 

't diepste licht des levens bleef

 

en ik zelf een bedelkind

 

tot haar licht mijn voorhoofd mint.

 

 

 

In den laten gloed der ramen

 

schrijft Gij neder alle namen

 

- en Gij spaart mijn afkeer niet -

 

die nog wachten op het lied

 

dat geen scha van menschen ducht

 

en de wereld niet ontvlucht.

[p. 16]

 

Alle vleesch gaat in de asschen

 

tot geen bloem meer op wil wassen -

 

maar Uw ster heeft mij bewaard

 

voor de lichtste rozengaard:

 

eeuwig veilig, eeuwig vrij,

 

eeuwig stil en God nabij.

(Dolf Henkes)