De Gemeenschap. Jaargang 12

[p. 654]

Frank Valkenier
En Koningen kwamen ...

Caspar de koning draagt een kroon van goud,
zijn mantel is bestikt met goudbrokaat;
de val van 't purperrood fluweel verraadt
hoe saamgevouwen hij de handen houdt,
terwijl hij zijn kamelen achterlaat
en langzaam schrijdend naar het Kind toe gaat.
Dan buigt hij diep en neemt de kroon van 't hoofd:
want niet in eigen macht heeft hij geloofd
maar op de hoge ster is gans zijn rijk gebouwd.

Als 't zilver morgenlicht de sterren dooft
- maar niet de vuurge ster die in dit koud
gebergte wenkend op hem nederschouwt -
gaat Melchior de Wijze alleen aan 't hoofd
van duizend man te paard, ze zijn bedauwd,
berijpt met sterren; hoor, hoe duizendvoud
weergalmt het hoefgetrappel in de straat ...
Maar zie, hoe Melchior te beven staat,
en wenen gaat, en van zijn zinnen schijnt beroofd.

Met pijpmuziek en bellen en op maat
van pauken nadren olifanten. Looft
met zwaardenspel den Heerser, hij die klooft
de aarde met zijn kromzwaard, en weerstaat
hem niet - wuiven de waaiers - prijst en looft
zijn majesteit en buigt in 't stof uw hoofd!
God weet wat duisternis de ziel benauwt
van Balthasar, hij lacht terwijl hij schouwt
het Kind en plat ter aard valt in zijn wit gewaad.

[p. 655]

(Cuune v.d. Steene)