De Gemeenschap. Jaargang 12

[p. 640]

Frank Valkenier
Kerstmis

Het witstralend geheimenis van Uw komen
Heer, in onzen al te duisteren nacht
heeft, als de wijde vlakten en de winterbomen
waar al het bloeisel van is weggenomen,
ons zielen met witten luister bevracht.

Hoe mag ik zingen met d'engelenkoren,
hoe mag ik met de herders juichende gaan!
Christus is uit een zuivere maagd geboren
waar in de witte oneindigheid verloren
de witstralende ster is stil blijven staan.

Toch is ons zingen als der schapen bang blaten,
een schreien dat verstierf in de wijdte van sneeuw:
wij zagen op elkanders zingende gelaten
de begeesterde vrees van wie eeuwigheden maten
aan 't regenen van bloemen bloedrood op de sneeuw.

O want een zingende ster viel naar beneden
en spatte uiteen tot een regen van goud:
zingende engelen die door het luchtruim reden,
van zeer zuiver licht doorzongen gebeden
tot Hem die het al te zamen houdt.

[p. 641]

(Henk Wiegersma)