De Gemeenschap. Jaargang 12

[p. 617]

Koos van Doorne
Kerstvers

Nu Gij weer haast zult tot ons komen,
heb ik niets anders dan mijn angstig hart,
geschonden door verdriet en droomen,
- een vogel in het net verward -

heb ik niets dat ik U kan geven
dan schaamte en ontgoocheling,
de vruchten van een kostbaar leven
dat tot een tragen dood verging.

Ik zal Uw Kerstfeest eenzaam vieren
daar ik niet in Uw stal durf gaan,
afgunstig op de stomme dieren
die snuivend rond Uw kribbe staan.

Maar Heer, dit niet alleen, mijn lijden
is door Uw lijden weggedaan;
daarom zal ik mij zeer verblijden,
en, zoo ik al moog buiten staan,

Uw Licht doordringt als 's werelds wanden.
O Kind, Gij Heer van al wat is,
zie, hoe verheugd mijn oogen branden:
Uw leed is mijn behoudenis.