De Gemeenschap. Jaargang 12

[p. 461]

M. Mok
Berouw

Vergeef mij alles wat ik heb misdaan,
dat ik je hand nam en een warme stroom
scheen plotseling van hart tot hart te gaan,
zoodat je lippen trilden en een droom,
welhaast vergeten, ving te bloeien aan,
en in je oogen vonkte sterrenvuur,
het wereldwijde drong zich in je borst,
jouw hartslag was de hartslag der natuur.
dat, overladen, je niet wenden dorst
en smeeken: laat het eeuwig zijn, dit uur .....

Met het gewijd gebaar der liefde kwam
ik elken avond weer en jij verstond
niet, dat ik je den laatsten troost ontnam,
hoe meer je de genade hebt doorgrond,
want in je oogen sloeg de helle vlam
van het geluk en voortaan was je blind
en liep smal en vertrouwend aan mijn hand,
zoo dicht bij God als ooit een droomend kind.
En ik staarde verbijsterd naar dien brand.

Bewogen als de zee is deze nacht,
waarin ik aan je denk en angst verteert
mijn zinnen en een eeuwigheid regeert,
die geen uiteindelijk erbarmen wacht.
Met zachte handen ben ik uitgegaan,
ik heb vernield, geschonden en bezeerd.
Gedenk, gedenk hoe mij berouw verteert
en wil vergeven wat ik heb misdaan.